-Oyunun yapay zekası şahane abi yaaa- yada -abi fear'ın hakkı yeniyor, içinde muazzam bir lore var- muhabbetlerine hiç girmeyeceğim. ikisi de kısmen doğru sayılır. Oyunun hakkının yeniyor olması tabi ki onu %100 kusursuz yapmıyor. Hatta kusursuz olacakken bazı dizayn hataları yüzünden döneminde çok da parlayamamış bir oyun F.E.A.R.
Üstünden neredeyse 20 yıl geçmiş olmasına rağmen günümüze taş çıkaran Combat mekanikleri tek düze ve ruhsuz bölüm dizaynından dolayı tam potansiyelini bir türlü ortaya çıkaramıyor. İşte ben tam da bu noktada herkesin eksi olarak gördüğü "oyunun çok kısa oluşunu" kabul etmiyorum. Çünkü bölümler akılda kalıcılıktan uzak. ilk bölüm ile son bölüm arasındaki farkı anlamak imkansız. Aynı şekilde düşman tasarımları için de geçerli bu durum. Oyunda ilerlediğinizi hissedemiyorsunuz (inanmıyorsanız denemesi bedava abiler, ablalar oyunu hiç oynamadıysanız walkthrough videolarını sara sara izleyin emin olun farkı anlayamayacaksınız)
Bu tek düzelik senaryoda ve ilerleyişte de kendini gösteriyor. Her şey tek bir düzlemde, tek bir senaryo üstünde ilerlediği için tekrar tekrar oynamak keyif vermiyor. E şimdi şunu diyen olacak "yha aq illa bir oyun opın vörd 200 saat mi olmalı ibiş" hayır bahsettiğim olay kesinlikle bu değil, bahsettiğim olay bu oyunun korku türünün öncülerinden sayılması ve bu durumun oyunun dizaynının topuğuna mermi sıkıyor oluşu. Makro ölçeği geçtik mikro ölçekte bile (yani iki kayıt noktasından arasından birine tekrar dönüldüğünde) aynı sahneleri tekrar tekrar görmek oyunun büyüsünü kaybetmesine sebep oluyor. Ardından çorap söküğü gibi atmosfer kayboluyor hemen ardından korku ögeleri kayboluyor bir süre sonra kendinizi koridor bir fps oynuyormuş gibi hissederken buluyorsunuz.
Allahtan yapay zekanın iyi oluşu az da olsa bu koridor fps olayını toparlıyor diyebilirim. Düşmanların zeki ve taktiksel hareket etmeleri combat esnasında oyuncuyu da taktik kurmaya itiyor.
Grafikler dönemine göre güzel. aşırı metalik renkler ve koyu gölgeler zaman zaman eğreti dursa da insanın gözleri ortalanma 10 saat bu işkenceye maruz kalacağı için mecburen alışmaya başlıyor (daha berbat ve daha metalik versiyonunu görmek isteyenler aynı dönemde çıkan Quake 4'e göz atabilirler) Dönemin ekran kartlarının şov yaptığı oyunlardan biri olduğu için kör göze parmak olayını hoş görmek gerek, yoksa dinamik ışık ve gölgeler cidden yeri geldiğinde şovunu yapıyor. Buna ek çatışmadan sonra etrafın dağıldığını görmek ve -burada gerçekten bir çatışma olmuş- hissiyatı oyunun atmosferi adına güzel bir artı.
Ufaktan toparlarsak F.E.A.R. oyuncusuna tek seferlik fena olmayan bir deneyim sağlıyor. Çatışma mekanikleri oldukça güzelken bölümlerin dar koridorlar olarak tasarlanmış olması potansiyelini tam ortaya çıkaramamasına neden oluyor. Grafikler ve ışık dinamikleri güzelken metalik renk seçimleri oyunun bu yönünün de ön plana çıkmasını engelliyor. Sonuç olarak artıları eksilerinden daha fazla olan güzel ve unutulmaması gereken bir oyun F.E.A.R. deneyin, oynayın.
Üstünden neredeyse 20 yıl geçmiş olmasına rağmen günümüze taş çıkaran Combat mekanikleri tek düze ve ruhsuz bölüm dizaynından dolayı tam potansiyelini bir türlü ortaya çıkaramıyor. İşte ben tam da bu noktada herkesin eksi olarak gördüğü "oyunun çok kısa oluşunu" kabul etmiyorum. Çünkü bölümler akılda kalıcılıktan uzak. ilk bölüm ile son bölüm arasındaki farkı anlamak imkansız. Aynı şekilde düşman tasarımları için de geçerli bu durum. Oyunda ilerlediğinizi hissedemiyorsunuz (inanmıyorsanız denemesi bedava abiler, ablalar oyunu hiç oynamadıysanız walkthrough videolarını sara sara izleyin emin olun farkı anlayamayacaksınız)
Bu tek düzelik senaryoda ve ilerleyişte de kendini gösteriyor. Her şey tek bir düzlemde, tek bir senaryo üstünde ilerlediği için tekrar tekrar oynamak keyif vermiyor. E şimdi şunu diyen olacak "yha aq illa bir oyun opın vörd 200 saat mi olmalı ibiş" hayır bahsettiğim olay kesinlikle bu değil, bahsettiğim olay bu oyunun korku türünün öncülerinden sayılması ve bu durumun oyunun dizaynının topuğuna mermi sıkıyor oluşu. Makro ölçeği geçtik mikro ölçekte bile (yani iki kayıt noktasından arasından birine tekrar dönüldüğünde) aynı sahneleri tekrar tekrar görmek oyunun büyüsünü kaybetmesine sebep oluyor. Ardından çorap söküğü gibi atmosfer kayboluyor hemen ardından korku ögeleri kayboluyor bir süre sonra kendinizi koridor bir fps oynuyormuş gibi hissederken buluyorsunuz.
Allahtan yapay zekanın iyi oluşu az da olsa bu koridor fps olayını toparlıyor diyebilirim. Düşmanların zeki ve taktiksel hareket etmeleri combat esnasında oyuncuyu da taktik kurmaya itiyor.
Grafikler dönemine göre güzel. aşırı metalik renkler ve koyu gölgeler zaman zaman eğreti dursa da insanın gözleri ortalanma 10 saat bu işkenceye maruz kalacağı için mecburen alışmaya başlıyor (daha berbat ve daha metalik versiyonunu görmek isteyenler aynı dönemde çıkan Quake 4'e göz atabilirler) Dönemin ekran kartlarının şov yaptığı oyunlardan biri olduğu için kör göze parmak olayını hoş görmek gerek, yoksa dinamik ışık ve gölgeler cidden yeri geldiğinde şovunu yapıyor. Buna ek çatışmadan sonra etrafın dağıldığını görmek ve -burada gerçekten bir çatışma olmuş- hissiyatı oyunun atmosferi adına güzel bir artı.
Ufaktan toparlarsak F.E.A.R. oyuncusuna tek seferlik fena olmayan bir deneyim sağlıyor. Çatışma mekanikleri oldukça güzelken bölümlerin dar koridorlar olarak tasarlanmış olması potansiyelini tam ortaya çıkaramamasına neden oluyor. Grafikler ve ışık dinamikleri güzelken metalik renk seçimleri oyunun bu yönünün de ön plana çıkmasını engelliyor. Sonuç olarak artıları eksilerinden daha fazla olan güzel ve unutulmaması gereken bir oyun F.E.A.R. deneyin, oynayın.