"Normalde oturur ve kapanışta geçen isimleri müzikler eşliğinde her oyun bitirdiğimde dinlerim... Bu oyunun sonunda bunu yapamadım, çünkü bu oyunu yapan ekibe saygı duyabilmek çok zor!"

Yıllar ve yıllar geçiyor, en sonunda birazcık daha optimal, daha düzgün, eli yüzü güzel ve zevkli bölümler geldi diyorum, bu sefer de baş düşman dövüşleri ayrı bir rezil durumda, şaka gibi, ancak oyunun en azından görevleri bir miktar daha az ve sanırım farklı bölüm dizaynları içeriyor, ben oynamak istemedim, ardı ardına "Rush" serisini oynamak yetti bana, daha sabredemem!

Oyunun son bölümlerinde uçsuz bucaksız çukurlar ve size tek atan, ancak sizin görmenizin ve tepki vermenizin imkanı olmadığı tuzaklar yine kendisini gösteriyor, hayır biz oyuncular, sizin yaptığınız bölümleri ezberleyipte oynamak istemiyoruz, bu seçenek rekor kırmak isteyenler için opsiyonel olmalı, adaletisiz zorluk, zorluk demek değildir, alçaklıktır!

Oyunun bir diğer problemi; iğrenç diyaloglarla sürekli oyunumun bölünmesi, sunum zaten berbat, hikaye de berbat, bana motivasyon sebebi olması gerekirken oynama zevkimi baltalayacak kadar berbat, sıkıcıydı. Genel olarak bu yapımcı "Dimps" inanılmaz kötü hikayeler yazıyor, oyunlarda bulunan zorluk anlayışını da anlamayı becerememiş.

Hatalardan birazcık da olsa, bir önceki oyuna göre daha rafine, amele işi deli gibi olmayan, zamanında oynanabilecek bir oyun olmuş, "Dimps"'in yapmış olduğu en elde tutulur "Nintendo DS" oyunu budur. Anlamadığım bir şey var, insanlar nasıl "Sonic Rush" oyununa güzel diyebiliyor, eğer ki gerçekten zamanında oynadılarsa ve ellerinde bulunan beş parmağı geçmeyen bir sayıda oyunu bulunuyorsa bir insanın, "Evet, sevilebilir." derdim, ancak bu üçleme o kadar dandik ki...