Görsel yanı ile şu yılda bile hâlâ eskimemiş bir oyun olması sayesinde "Photorealism yaşlanır ama estetik yaşlanmaz" savımı tekrar kanıtlamış nadide bir oyun oldu kendisi.

Dünyası, görselliği, müzikleri, karakterleri, hikâyesi ve atmosferi ile kapılabildiğin bir oyun. Karakterlerin sesleri textlerden çıkan seslerden oluşuyor Undertale gibi, sanırım Undertale'in o konudaki ilhamı Okami.

Metroidvania dizaynı ve dungeonları da başarılı ve sahip olduğu gimmick de oyunun basic metroidvania mekaniklerine özgünlük katmış.

Tek sorunu savaşların çok kolay olması. Bir kere bile ölmedim oyunda ve savaş mekanikleri çeşitlilik konusunda kötü olmasa bile; düşmanlar zorlamıyor. Yine belli başlı farklı silahlara itebilen düşmanlar var ama kritik bir rolleri yok o konuda o kadar.

Bir de sahip olduğu gimmick'in savaşlarda daha etkin rol oynamasını isterdim. Büyük bir derinlik katarmış ama bu fırsat atlanmış.

Ha bir de oyunda keşif olayı yok neredeyse. Bazı belli başlı keşif elementleri olsa da yetersiz. İleride o olay artsa da bu sefer gereksiz olması ile sorun oluyor. Çünkü keşiften kazandığımız şeylerin mekaniklerimize etkisi çok minimal. Çoğunlukla para buluyorsun ve para ile de oyunda büyük bir değişim yapamıyorsun fazla. Upgrade'leri para ile satın alsan da; savaş mekaniklerine ait upgrade'ler çoğunlukla onlar da ve oyun zaten savaşlar konusunda basit olduğundan o da heyecanlandırmıyor.

Bu sorunlar dışında da temposu sarmayabilir belki ama ben dünyasına kapıldığım için o sorun olmadı. Benim için özel ve etkili bir deneyim oldu Okami. Hideki Kamiya'dan nasıl böyle bir oyun çıktı hayret. Kalite babında değil; oyunun kendisi diğer Kamiya oyunlarına göre direkt edebi ve duygusal yanı ile güçlü ve yaratıcı. Tüm birikimlerini bu oyuna aktarmış gibi.