Highwater nos transporta a un mundo postacopalíptico con un sistema por turnos táctico donde controlamos a gente normal intentando sobrevivir o escapar del mundo que les han dejado. Y eso es lo más bonito del juego. Estás viendo a personas reales y normales. No hay héroe alguno.
Lo que no me ha gustado:
- Una traducción lamentable. Diría que hecha por IA.
- No hay mucho que explorar.
- ¿Los objetos equipables servían para algo? Porque para mí que estaban de adorno.
Lo que me ha gustado:
- Cada humano que aparece.
- El sistema de combates táctico. No era muy profundo PERO aún así no podías ganar solo dándote cabezazos contra todos.
Nota final: 8,5.
Lo que no me ha gustado:
- Una traducción lamentable. Diría que hecha por IA.
- No hay mucho que explorar.
- ¿Los objetos equipables servían para algo? Porque para mí que estaban de adorno.
Lo que me ha gustado:
- Cada humano que aparece.
- El sistema de combates táctico. No era muy profundo PERO aún así no podías ganar solo dándote cabezazos contra todos.
Nota final: 8,5.
I love highwater's art direction, in a visual sense. puttering around in your inflatable dinghy can often be a serene, beautiful experience—in it, you peer out into the world around you, paved with cerulean and sinister waters, which at times yield to massive landmarks to the world before climate disaster. everything is eye-catching, eerie, and impressionistic, giving you glimpses into the setting, without revealing too much
even your closest buddies, in how they're visually represented, lack visual definition in even their facial features, lending an air of interpretive mystery to the closest sources of support you have in the game. in this respect, I would say the lack of high definition, of specificity, serves the game well
it does not, however, serve the writing well, which, for me, is the game's greatest (but not only) flaw
I appreciate, and even sometimes love, the intentions behind this game. rag-tag group of set-adrift folks try to work together to survive, escape? a climate disaster suffering world where the remaining institutions of power continue to do business as usual: exploit. it touches on community and the perils of individualism, and isn't afraid to give the player uncomfortable consequences
unfortunately, its writing beyond the point of concept is consistently lackluster, in almost every respect. the biggest crime for me is that the characters—who should matter so much in a story like this—are so thinly sketched they're barely on the page. there's never enough dialogue, and what there is is so plainly generic and lacking in personality from person-to-person. new characters get air dropped into your party with little explanation, and any backstory is short and not the easiest to navigate. some characters barely have enough writing to even meet the threshold of being archetypes. it's really disappointing and, worse, boring
the political worldbuilding is barely better. in moments it offers some decent observational satire, but the circumstances are so impressionistically vague in how they're explained that it's hard to say anything truly sharp or smart with it, other than "corporations bad!" (correct) and maybe "rebellions just as bad!" (eck). I would've said through most of the game it floats around this kind of, apathetic libertarianism, though to its credit, I think the endings do make it somewhat more complex, though barely
I think most other people will be frustrated at the gameplay. the gameplay didn't bother me much—the lack of level turned each combat encounter into a type of puzzle, which I could enjoy—but it isn't super well-tuned. once you figure out how to use josephine, almost every battle is easy to slice down. given my frustrations with the game, I didn't mind speeding through that part
on the flipside, though the exploration aspect of the game looks very pretty, it is deeply underbaked. despite the tantalizing appearance of being able to explore across this flooded environment, it's remarkable on rails for most of the game. and by the time you get to the one area that isn't, you've been trained to not explore that it's almost lucky if you still have the impulse
lastly, there's a lot of polish missing, especially towards the end. typos, score suddenly drops, etc. it's not game breaking, but it is noticeable
I appreciate the experience of the game, and respect the developers' intentions. I hope they can build on what works and improve on their writing approach moving forward, because there's totally potential here.
if you want to play better games the explore similar themes, I'd very highly recommend saltsea chronicles, citizen sleeper, and kentucky route zero
even your closest buddies, in how they're visually represented, lack visual definition in even their facial features, lending an air of interpretive mystery to the closest sources of support you have in the game. in this respect, I would say the lack of high definition, of specificity, serves the game well
it does not, however, serve the writing well, which, for me, is the game's greatest (but not only) flaw
I appreciate, and even sometimes love, the intentions behind this game. rag-tag group of set-adrift folks try to work together to survive, escape? a climate disaster suffering world where the remaining institutions of power continue to do business as usual: exploit. it touches on community and the perils of individualism, and isn't afraid to give the player uncomfortable consequences
unfortunately, its writing beyond the point of concept is consistently lackluster, in almost every respect. the biggest crime for me is that the characters—who should matter so much in a story like this—are so thinly sketched they're barely on the page. there's never enough dialogue, and what there is is so plainly generic and lacking in personality from person-to-person. new characters get air dropped into your party with little explanation, and any backstory is short and not the easiest to navigate. some characters barely have enough writing to even meet the threshold of being archetypes. it's really disappointing and, worse, boring
the political worldbuilding is barely better. in moments it offers some decent observational satire, but the circumstances are so impressionistically vague in how they're explained that it's hard to say anything truly sharp or smart with it, other than "corporations bad!" (correct) and maybe "rebellions just as bad!" (eck). I would've said through most of the game it floats around this kind of, apathetic libertarianism, though to its credit, I think the endings do make it somewhat more complex, though barely
I think most other people will be frustrated at the gameplay. the gameplay didn't bother me much—the lack of level turned each combat encounter into a type of puzzle, which I could enjoy—but it isn't super well-tuned. once you figure out how to use josephine, almost every battle is easy to slice down. given my frustrations with the game, I didn't mind speeding through that part
on the flipside, though the exploration aspect of the game looks very pretty, it is deeply underbaked. despite the tantalizing appearance of being able to explore across this flooded environment, it's remarkable on rails for most of the game. and by the time you get to the one area that isn't, you've been trained to not explore that it's almost lucky if you still have the impulse
lastly, there's a lot of polish missing, especially towards the end. typos, score suddenly drops, etc. it's not game breaking, but it is noticeable
I appreciate the experience of the game, and respect the developers' intentions. I hope they can build on what works and improve on their writing approach moving forward, because there's totally potential here.
if you want to play better games the explore similar themes, I'd very highly recommend saltsea chronicles, citizen sleeper, and kentucky route zero
Reviewing this game is going to be tricky as some of the design decisions and faults can annoy people a lot while others can really love the game for its strong points and what it’s trying to do. I was very hesitant on getting this so soon based on the mixed reception but I’m glad I went ahead with it after completing Highwater.
So what’s the gameplay basically? The loop is generally using your boat to get to the next destination. The journey is supported by the same radio host from The Cub with some music mixed in between. There are short cutscenes that don’t overstay their welcome. You can also explore (optional) areas to find collectibles, weapons and boosters. Collectibles are magazines or books with a cover and title to set the mood (so no real reading material). Weapons can be character specific and boosters are consumable items used during battles only (heal, better movement, hit harder etc). The fights are your typical strategy RPG like Fire Emblem or Final Fantasy Tactics. So the game is mostly going from A to B with a lot of focus on fighting and exploring. Exploration is kept light hearted, everything you can interact with is hard to miss. The fights are not as complex as the games I mentioned and there is no progression system like level up or learning new skills. Skills are usually bound by the weapons you have equipped and there are some exclusive character skills.
So what’s so good about this game? The style is strong with this one. Some of the landscapes seen while travelling are so pretty with a great use of color. The game is great at showing you what humans are dealing with, how everyone is coping and how desperate they can become (it’s depressing). The battle system is actually VERY good. Although I didn’t expect anything close to Fire Emblem, it’s still complex enough, satisfying and it made me think a few times due to the objects you can interact with along with some of the achievements. Speaking of the achievements, they’re terrific. Some are clear from the get go. Others make you guess and keep you on your toes but once you encounter the moment you’re supposed to do something, you’ll know when the achievements will trigger. As long as you keep notes of the achievements (read them to remember) and explore all areas, then they’re doable and fun to get. I got them 100% blindly without using a single guide. The game also has a good pacing for the most part and the length (7.8 hours in my case) feels just right. There is chapter select and you can check your collectibles from the menu. The game saves automatically after leaving an area, completing a fight or picking up an item. So you never feel like you’re forced to play longer than you want. The performance, 1440p resolution and loading times are excellent.
I’m going to deal with the negatives a bit differently this time. First I’m going to focus on the negatives that I noticed and then talk about the negatives experienced by others. To me it was the overall lack of polish in terms of UI, bugs and graphics. All of these are not that bad but you do notice them. The UI can be lacking or unclear. For instance, I didn’t find out where I can check enemy movement before attacking. Sometimes it is unclear where you can attack when the color of the tile is mixed with a different tile to indicate something else. When equipping weapons, the grey color to show you who can equip what is so light, that you can easily miss it and wonder why certain characters can’t equip something. The bugs are mostly some rare visual bugs or when your party gets in your way while exploring. They can cause you to get stuck. While the style is good, the graphics could have been better. Some of the environments and objects are too blocky and it felt odd that you couldn’t control the camera while exploring or using your boat. With the graphics, perhaps it’s because of its mobile roots since this was a Netflix exclusive for a while. Others didn’t like the game’s map, the lack of character backstory or strong characters in general. The map is not typical and not really helpful in the grand scheme of things but it’s not needed at all because the game gives you the illusion of exploring ‘islands’ but it’s not really the case. If you go too far to the left or right, the controls are taken away from you temporarily to put you on the main road. The mini radar literally shows you where you can go and how close you are. The map is there to give you a general sense of direction but it’s mostly to make you feel how it’s pointless and there is no real infrastructure due to the story. The story is not really about the characters. It’s more about showing you how this can happen to anyone and how it feels, not the characters being memorable.
This is a game that could have used some more polish but I still loved it. I’ve completed it within 4 straight days and I leave satisfied. €20 feels like a bit too much but the €12 I paid is fine. I could have played the Netflix version for free but I’m glad I got it on PC for the performance etc. Give the game a try if you like the lore of Demagog games and are a fan of strategy RPG while keeping expectations in check in terms of scope.
So what’s the gameplay basically? The loop is generally using your boat to get to the next destination. The journey is supported by the same radio host from The Cub with some music mixed in between. There are short cutscenes that don’t overstay their welcome. You can also explore (optional) areas to find collectibles, weapons and boosters. Collectibles are magazines or books with a cover and title to set the mood (so no real reading material). Weapons can be character specific and boosters are consumable items used during battles only (heal, better movement, hit harder etc). The fights are your typical strategy RPG like Fire Emblem or Final Fantasy Tactics. So the game is mostly going from A to B with a lot of focus on fighting and exploring. Exploration is kept light hearted, everything you can interact with is hard to miss. The fights are not as complex as the games I mentioned and there is no progression system like level up or learning new skills. Skills are usually bound by the weapons you have equipped and there are some exclusive character skills.
So what’s so good about this game? The style is strong with this one. Some of the landscapes seen while travelling are so pretty with a great use of color. The game is great at showing you what humans are dealing with, how everyone is coping and how desperate they can become (it’s depressing). The battle system is actually VERY good. Although I didn’t expect anything close to Fire Emblem, it’s still complex enough, satisfying and it made me think a few times due to the objects you can interact with along with some of the achievements. Speaking of the achievements, they’re terrific. Some are clear from the get go. Others make you guess and keep you on your toes but once you encounter the moment you’re supposed to do something, you’ll know when the achievements will trigger. As long as you keep notes of the achievements (read them to remember) and explore all areas, then they’re doable and fun to get. I got them 100% blindly without using a single guide. The game also has a good pacing for the most part and the length (7.8 hours in my case) feels just right. There is chapter select and you can check your collectibles from the menu. The game saves automatically after leaving an area, completing a fight or picking up an item. So you never feel like you’re forced to play longer than you want. The performance, 1440p resolution and loading times are excellent.
I’m going to deal with the negatives a bit differently this time. First I’m going to focus on the negatives that I noticed and then talk about the negatives experienced by others. To me it was the overall lack of polish in terms of UI, bugs and graphics. All of these are not that bad but you do notice them. The UI can be lacking or unclear. For instance, I didn’t find out where I can check enemy movement before attacking. Sometimes it is unclear where you can attack when the color of the tile is mixed with a different tile to indicate something else. When equipping weapons, the grey color to show you who can equip what is so light, that you can easily miss it and wonder why certain characters can’t equip something. The bugs are mostly some rare visual bugs or when your party gets in your way while exploring. They can cause you to get stuck. While the style is good, the graphics could have been better. Some of the environments and objects are too blocky and it felt odd that you couldn’t control the camera while exploring or using your boat. With the graphics, perhaps it’s because of its mobile roots since this was a Netflix exclusive for a while. Others didn’t like the game’s map, the lack of character backstory or strong characters in general. The map is not typical and not really helpful in the grand scheme of things but it’s not needed at all because the game gives you the illusion of exploring ‘islands’ but it’s not really the case. If you go too far to the left or right, the controls are taken away from you temporarily to put you on the main road. The mini radar literally shows you where you can go and how close you are. The map is there to give you a general sense of direction but it’s mostly to make you feel how it’s pointless and there is no real infrastructure due to the story. The story is not really about the characters. It’s more about showing you how this can happen to anyone and how it feels, not the characters being memorable.
This is a game that could have used some more polish but I still loved it. I’ve completed it within 4 straight days and I leave satisfied. €20 feels like a bit too much but the €12 I paid is fine. I could have played the Netflix version for free but I’m glad I got it on PC for the performance etc. Give the game a try if you like the lore of Demagog games and are a fan of strategy RPG while keeping expectations in check in terms of scope.
Highwater to nowa produkcja Demagog Studio, która raz jeszcze przenosi nas do dystopijnego świata, gdzie Wielka Katastrofa Klimatyczna zmieniła Ziemię w archipelag odizolowanych wysp. W tej niezwykłej historii, będącej częścią świata wcześniejszych produkcji - The Cub i Golf Club Nostalgia, twórcy odchodzą od widoku 2D, aby nadać głębi i przestrzeni bohaterom. Produkcja jest trójwymiarową przygodą z izometrycznym widokiem podczas turowych potyczek, przypominających produkcje takie jak XCOM: Enemy Unknown czy (tematycznie bliższe) Mutant Year Zero: Road to Eden.
Tło fabularne Highwater
Gra przenosi nas w sam środek postapokaliptycznego świata, który po Wielkiej Katastrofie Klimatycznej został niemal całkowicie zalany wodą. Ostały się tylko wyspy, które teraz służą jako ostatnie bastiony cywilizacji. To tutaj rozgrywa się nasza przygoda, w której główny bohater, niepoprawny optymista, przemierza archipelag w celu dotarcia do jedynego znanego mu miasta.
Nie jest to jednak prosta podróż. Wokół rozciąga się bezkresna woda, a na horyzoncie majaczą tylko pojedyncze wyspy powstałe na gruzach dawnych budynków, pociągów czy samochodów - pozostałości dawnego świata. Fabuła Hightwater zanurza gracza w realiach globalnej katastrofy, ale też opowiada historię o nadziei, przyjaźni i przetrwaniu.
To już trzecia gra osadzona w pięknie budowanym uniwersum postapo. Pierwsza produkcja Golf Club Nostalgia stworzyła podwaliny pod krajobraz i zarysowała prostą historię świata dodając emocjonalny bagaż jednego, samotnego mężczyzny. Kolejno The Cub wprowadził narrację z perspektywy dziecka, które razem z nami poznaje zgliszcza miasta Alphaville, a dzięki audycji Radio Nostalgia From Mars poznajemy ogólny zarys losów ludzkości. Tym razem to nie tylko oglądanie z bliska losów poszczególnych jednostek w obliczu katastrofy (której finał oglądaliśmy we wcześniejszych grach), ale również całkiem nowe doświadczenie emocjonalne, jeszcze nie przesiąknięte marazmem, brakiem nadziei i destrukcyjnym wpływem zdegradowanej planety. Tutaj mamy opowieść budowaną na dialogach i przyjemnych interakcjach bohaterów nadających o wiele więcej głębi niż tylko słuchowiska szumiące w tle.
Historia i rozgrywka
Rozpoczynamy od przemieszczania się żółto-pomarańczową motorówką z Nikosem na pokładzie, który to w ślimaczym tempie dociera z jednej wyspy na drugą w celu zbierania wskazówek, książek, ekwipunku i towarzyszy. Sterowanie motorówką jest proste, ale bardzo wolne, a mapa w ogóle nie pomaga w odnalezieniu się na tej spokojnej tafli wody - charakterystycznych punktów czy wysp jest jak na lekarstwo. Niestety, w Highwaters pływanie zajmuje 70% czasu, który tu spędzimy. Mimo, że wskoczyliśmy w 3D to tempo rozgrywki jest równie spokojne co w poprzednich produkcjach, więc nie każdemu się to spodoba.
Po odnalezieniu różnych znajdziek takich jak książki, magazyny, gazety czy nawet przedmioty codziennego użytku trafimy w końcu na potyczki z żywymi ludźmi, którzy z jakiś względów są wrogo nastawieni. W tym momencie przechodzimy do turowego systemu walki, który zmusza do strategicznego planowania każdego ruchu. Konfrontacje z przeciwnikami są często zaskakujące i wymagają od gracza nie tylko dobrej znajomości możliwości swojej drużyny, ale również umiejętnego wykorzystania otoczenia. Mechanika ta dodaje głębi rozgrywce, uczyniwszy z każdej potyczki unikalne doświadczenie. Walka w Highwater nie ogranicza się jednak do czystej przemocy - można znaleźć pokojowe rozwiązania konfliktów. System walki jest stosunkowo łatwy - każda postać ma do wykonania dwie akcje - ruch i atak, a po ich zakończeniu automatycznie przechodzimy do tury przeciwnika, więc proces nie wymaga specjalnych analiz.
Grafika i Muzyka
Wizualnie Highwater prezentuje się naprawdę dobrze, choć po pierwszych 30 minutach nie byłem zadowolony ze względu na trójwymiarowe proste postacie kontrastujące z wieloma dwuwymiarowymi obiektami, takimi jak krzaki czy przeszkody na wodzie. Styl graficzny, łączący elementy low-poly z bogatą paletą kolorów, tworzy niepowtarzalny, postapokaliptyczny klimat. Świat gry jest jednocześnie piękny i przerażający – olbrzymie rozlewiska wody odbijają blask słońca tworząc ciekawą scenerię, a zastosowane kolory (w tym przypadku dużo błękitów i zieleni) są ciekawym wyborem w stosunku do fioletów i zimnych szaro-niebieskich barw poprzednich gier. Dodatkowo ruiny dawnych cywilizacji, opanowane przez naturę, przypominają o kruchości ludzkiego istnienia, ale nie stanowią kluczowego elementu jak w The Cub.
Muzyka w Highwater pełni kluczową rolę, dodając głębi emocjonalnej do całej opowieści. Oryginalna ścieżka dźwiękowa, składająca się z utworów indie, idealnie komponuje się z atmosferą gry, podkreślając jej melancholijny nastrój. Muzyka jest nie tylko tłem dla eksploracji i walki, ale staje się integralną częścią świata, wzbogacając każdą chwilę spędzoną z grą.
W poprzednich produkcjach mieliśmy “Radio Nostalgia from Mars”, a tym razem słuchamy “Highwater Pirate Radio”, którego playlistę z aż 30 utworami możemy znaleźć zarówno na platformie Steam jako oficjalny soundtrack jak i na Spotify. Ten elektryczny, nastrojowy soundtrack doskonale odzwierciedla ponury, często brutalny, a jednak zaskakująco pełen nadziei nastrój prezentowanego świata. Zanurza gracza w utworach jednocześnie smutnych i pięknych, takich jak “The World Ended on a Sunny Day” czy “Hotel Weltschmerz”. Sama recenzja powstała przy dźwiękach tej oryginalnej muzyki uzupełnionej o harmonijny wokal i chwytliwe rytmy.
Ale do brzegu...
Podsumowując, Highwater to gra, która z jednej strony zachwyca swoją artystyczną wizją świata po katastrofie klimatycznej, oferując bogatą i angażującą fabułę oraz innowacyjny system walki. Z drugiej strony ma swoje wady, takie jak momenty niekonsekwencji narracyjnej, nieco za spokojne pływanie czy nieczytelną mapę, które mogą wpłynąć na ogólne wrażenia. Niemniej jednak, jest to tytuł, który z pewnością zapewni wiele godzin emocjonującej rozgrywki i zmusi do refleksji nad ważnymi tematami społeczno-ekologicznymi.
Highwater jest grą, która zasługuje na uwagę każdego miłośnika gier indie z elementami strategii turowej. Jej unikalna estetyka, przemyślana choć prosta rozgrywka i głębokie tło fabularne tworzą bardzo przyjemne doświadczenie. Jeżeli spodobały się Wam dwie ostatnie produkcje od Demagog Studio to koniecznie sprawdźcie Highwater.
Tło fabularne Highwater
Gra przenosi nas w sam środek postapokaliptycznego świata, który po Wielkiej Katastrofie Klimatycznej został niemal całkowicie zalany wodą. Ostały się tylko wyspy, które teraz służą jako ostatnie bastiony cywilizacji. To tutaj rozgrywa się nasza przygoda, w której główny bohater, niepoprawny optymista, przemierza archipelag w celu dotarcia do jedynego znanego mu miasta.
Nie jest to jednak prosta podróż. Wokół rozciąga się bezkresna woda, a na horyzoncie majaczą tylko pojedyncze wyspy powstałe na gruzach dawnych budynków, pociągów czy samochodów - pozostałości dawnego świata. Fabuła Hightwater zanurza gracza w realiach globalnej katastrofy, ale też opowiada historię o nadziei, przyjaźni i przetrwaniu.
To już trzecia gra osadzona w pięknie budowanym uniwersum postapo. Pierwsza produkcja Golf Club Nostalgia stworzyła podwaliny pod krajobraz i zarysowała prostą historię świata dodając emocjonalny bagaż jednego, samotnego mężczyzny. Kolejno The Cub wprowadził narrację z perspektywy dziecka, które razem z nami poznaje zgliszcza miasta Alphaville, a dzięki audycji Radio Nostalgia From Mars poznajemy ogólny zarys losów ludzkości. Tym razem to nie tylko oglądanie z bliska losów poszczególnych jednostek w obliczu katastrofy (której finał oglądaliśmy we wcześniejszych grach), ale również całkiem nowe doświadczenie emocjonalne, jeszcze nie przesiąknięte marazmem, brakiem nadziei i destrukcyjnym wpływem zdegradowanej planety. Tutaj mamy opowieść budowaną na dialogach i przyjemnych interakcjach bohaterów nadających o wiele więcej głębi niż tylko słuchowiska szumiące w tle.
Historia i rozgrywka
Rozpoczynamy od przemieszczania się żółto-pomarańczową motorówką z Nikosem na pokładzie, który to w ślimaczym tempie dociera z jednej wyspy na drugą w celu zbierania wskazówek, książek, ekwipunku i towarzyszy. Sterowanie motorówką jest proste, ale bardzo wolne, a mapa w ogóle nie pomaga w odnalezieniu się na tej spokojnej tafli wody - charakterystycznych punktów czy wysp jest jak na lekarstwo. Niestety, w Highwaters pływanie zajmuje 70% czasu, który tu spędzimy. Mimo, że wskoczyliśmy w 3D to tempo rozgrywki jest równie spokojne co w poprzednich produkcjach, więc nie każdemu się to spodoba.
Po odnalezieniu różnych znajdziek takich jak książki, magazyny, gazety czy nawet przedmioty codziennego użytku trafimy w końcu na potyczki z żywymi ludźmi, którzy z jakiś względów są wrogo nastawieni. W tym momencie przechodzimy do turowego systemu walki, który zmusza do strategicznego planowania każdego ruchu. Konfrontacje z przeciwnikami są często zaskakujące i wymagają od gracza nie tylko dobrej znajomości możliwości swojej drużyny, ale również umiejętnego wykorzystania otoczenia. Mechanika ta dodaje głębi rozgrywce, uczyniwszy z każdej potyczki unikalne doświadczenie. Walka w Highwater nie ogranicza się jednak do czystej przemocy - można znaleźć pokojowe rozwiązania konfliktów. System walki jest stosunkowo łatwy - każda postać ma do wykonania dwie akcje - ruch i atak, a po ich zakończeniu automatycznie przechodzimy do tury przeciwnika, więc proces nie wymaga specjalnych analiz.
Grafika i Muzyka
Wizualnie Highwater prezentuje się naprawdę dobrze, choć po pierwszych 30 minutach nie byłem zadowolony ze względu na trójwymiarowe proste postacie kontrastujące z wieloma dwuwymiarowymi obiektami, takimi jak krzaki czy przeszkody na wodzie. Styl graficzny, łączący elementy low-poly z bogatą paletą kolorów, tworzy niepowtarzalny, postapokaliptyczny klimat. Świat gry jest jednocześnie piękny i przerażający – olbrzymie rozlewiska wody odbijają blask słońca tworząc ciekawą scenerię, a zastosowane kolory (w tym przypadku dużo błękitów i zieleni) są ciekawym wyborem w stosunku do fioletów i zimnych szaro-niebieskich barw poprzednich gier. Dodatkowo ruiny dawnych cywilizacji, opanowane przez naturę, przypominają o kruchości ludzkiego istnienia, ale nie stanowią kluczowego elementu jak w The Cub.
Muzyka w Highwater pełni kluczową rolę, dodając głębi emocjonalnej do całej opowieści. Oryginalna ścieżka dźwiękowa, składająca się z utworów indie, idealnie komponuje się z atmosferą gry, podkreślając jej melancholijny nastrój. Muzyka jest nie tylko tłem dla eksploracji i walki, ale staje się integralną częścią świata, wzbogacając każdą chwilę spędzoną z grą.
W poprzednich produkcjach mieliśmy “Radio Nostalgia from Mars”, a tym razem słuchamy “Highwater Pirate Radio”, którego playlistę z aż 30 utworami możemy znaleźć zarówno na platformie Steam jako oficjalny soundtrack jak i na Spotify. Ten elektryczny, nastrojowy soundtrack doskonale odzwierciedla ponury, często brutalny, a jednak zaskakująco pełen nadziei nastrój prezentowanego świata. Zanurza gracza w utworach jednocześnie smutnych i pięknych, takich jak “The World Ended on a Sunny Day” czy “Hotel Weltschmerz”. Sama recenzja powstała przy dźwiękach tej oryginalnej muzyki uzupełnionej o harmonijny wokal i chwytliwe rytmy.
Ale do brzegu...
Podsumowując, Highwater to gra, która z jednej strony zachwyca swoją artystyczną wizją świata po katastrofie klimatycznej, oferując bogatą i angażującą fabułę oraz innowacyjny system walki. Z drugiej strony ma swoje wady, takie jak momenty niekonsekwencji narracyjnej, nieco za spokojne pływanie czy nieczytelną mapę, które mogą wpłynąć na ogólne wrażenia. Niemniej jednak, jest to tytuł, który z pewnością zapewni wiele godzin emocjonującej rozgrywki i zmusi do refleksji nad ważnymi tematami społeczno-ekologicznymi.
Highwater jest grą, która zasługuje na uwagę każdego miłośnika gier indie z elementami strategii turowej. Jej unikalna estetyka, przemyślana choć prosta rozgrywka i głębokie tło fabularne tworzą bardzo przyjemne doświadczenie. Jeżeli spodobały się Wam dwie ostatnie produkcje od Demagog Studio to koniecznie sprawdźcie Highwater.