Jogo de ter problemas com seus pais e que são resolvidos em um sonho.
sla, achei bem sorvete de chuchu, único momento comovente foi a cutscene final.
as musicas são boas mas dadas no modo conta gotas e bem curtinhas, não dando pra aproveitar.
sla, achei bem sorvete de chuchu, único momento comovente foi a cutscene final.
as musicas são boas mas dadas no modo conta gotas e bem curtinhas, não dando pra aproveitar.
The Presentation and Narrative are really lovely stuff
but this should have been a short film rather than a "game"
but this should have been a short film rather than a "game"
Ele é muuuuito curto, tipo 1 hora ce termina. E ele é TAAAAO bonito que vale a pena. Ele nao inova em nada. o gameplay quase nao existe, é um point and click do mais simples possível. Mas a história é fofinha sabe? Recomendo.
Las metáforas de siempre con la narrativa minimalista de siempre y una jugabilidad a lo libro para niños del que salen cosas. Es bonito y tal, pero compite con mil historias similares que hacen cosas más interesantes.
chatoooooooo
a game about a woman looking back at her past. it was the perfect length and if it was longer it would have been robbed of what made it special.
Un juego muy corto pero tierno, sobre los traumas familiares, el crecer y reconciliarse.
Tried this out because I think now I am become a bit curious about the type of games Annapurna pick up to publish after trying out a couple. This was basically like an interactive poem. Honestly I found it pretty engaging, its interesting to see these variations
It's fine. Visually very pleasing with stunning colors, and the music is pretty nice, but the story is very predictable and it's far from memorable. It's cool to see 2D models interact with the 3D world, even if it's very wonky and unpolished in execution. I don't think it deserves to be nominated for Games for Impact, but it's not the worst game out there. It feels spiritually like Florence. If you've got an hour of your life to spare and have absolutely nothing else to do, play this Game Pass fodder indie.
its kinda suprising how much i didn't care for this one. but while visually striking, its a predicable story, and the ending really didnt do it for me
First off I just want to say I love the water theme/setting to this. The underwater city is awesome especially with neon signs - Memoir Blue is the best thing like this since Shark Tale. I wholeheartedly enjoy the surrealness to it. The strand-type genre is over I want more games like this that make you feel like you're playing an aquarium storybook.
It also has some pretty music! It doesnt play much but Its very soothing when it is there. The gameplay is pretty standard for these types of games, but I didnt mind it and thought it worked quite well in some instances. The game is also quite short, but short games are my thing and short works better for this genre. Unfortunately this game feels too short and doesnt leave you much time to get invested with the characters or the plot much. The plot itself is good I think, and it tells an emotional story. The problem is that its just not super engaging.
Reading interviews from the creator of this game: it's clearly a passion project with a very personal message. The game just doesnt really do anything new or impressive to make the story resonate. Beyond the awesome visuals the game just feels a bit generic. Indie games have grown so much and these days need a bit more to excite, otherwise ones like this will just end up feeling like the Call of Duty's or Pokemon's of the genre. There is a lot of promise from this team though, and for their first game I think its a good foot in the door.
Trophy Completion - 100% (Platinum #212)
Time Played: 1 hours 28 minutes
Nancymeter - 60/100
Game Completion #111 of 2022
September Completion #1
It also has some pretty music! It doesnt play much but Its very soothing when it is there. The gameplay is pretty standard for these types of games, but I didnt mind it and thought it worked quite well in some instances. The game is also quite short, but short games are my thing and short works better for this genre. Unfortunately this game feels too short and doesnt leave you much time to get invested with the characters or the plot much. The plot itself is good I think, and it tells an emotional story. The problem is that its just not super engaging.
Reading interviews from the creator of this game: it's clearly a passion project with a very personal message. The game just doesnt really do anything new or impressive to make the story resonate. Beyond the awesome visuals the game just feels a bit generic. Indie games have grown so much and these days need a bit more to excite, otherwise ones like this will just end up feeling like the Call of Duty's or Pokemon's of the genre. There is a lot of promise from this team though, and for their first game I think its a good foot in the door.
Trophy Completion - 100% (Platinum #212)
Time Played: 1 hours 28 minutes
Nancymeter - 60/100
Game Completion #111 of 2022
September Completion #1
A game that has its heart in the right place but is overall not all that special compared to a lot of atmospheric indie games.
It's short (just a little over 3 hours for me with a few breaks in between) and the music is really good but overall, the game just isn't all that special. It's probably an easy 1000 achievement points though so give it a shot if you're looking to increase that number, otherwise, there are games just like this that are better.
It's short (just a little over 3 hours for me with a few breaks in between) and the music is really good but overall, the game just isn't all that special. It's probably an easy 1000 achievement points though so give it a shot if you're looking to increase that number, otherwise, there are games just like this that are better.
I kinda resent this exact genre (don't know why I keep playing them honestly). They're not even really games, they're movies with little mini-games sprinkled in, and even then, the mini-games are barely even games, they're on the same level as those sliding ball things that kids play with in a waiting room. It's such a glorified waste of the medium, if you're going to make a game, make a game; if you want to make something that's story heavy, use game mechanics to help tell that story (or just make a fucking movie). Don't hand me a pixar short film and then "enhance" it with the very gripping 'clear the screen for the 10th time' mini-game.
Красивая снаружи, пустая внутри
После Last Stop решил попробовать ещё одну довольно спорную игру под издательством Annapurna Interactive. A Memoir Blue оказалась не такой плохой, но всё ещё довольно посредственной.
Сюжет в игре... никакой. У дочки с матерью всё было хорошо, но после начался раздор в отношениях. Дочка начала искать себя в плаванье, занимала призовые места, но отношения медальками не исправишь. Если откинуть всю воды (гыыы, в игре про воду откинуть всю воду), то это буквально ПОЛОВИНА истории. Короче не зацепила меня история, слишком уж она про ничего.
Геймплея в игре также по сути нет, изредка ткни и или потяни что-то. Вообще такой геймплей идеально подошёл бы для мобильных устройств, но игра на них не вышла. Ну хоть могу выделить, что разработчики пытались его хоть чуть-чуть разнообразить, да и приколы с физиком мне всегда нравились. Короче и в плане геймплея игра не очень.
Ну а что в ней сделано хорошо? Графика. Выглядит всё красиво, тут я ничего сказать не могу. Вообще разработчики словно делали ставку именно на красивую картинку.
Проходится всего за час. Нет, не как обычно, когда у каждого будет своё время на прохождение. Тут игру буквально нельзя проходить дольше часа, максимум если вы ачивки решили выбить.
Саундтрек нормальный, обычные треки просто фон, а песни даже смогли немного порадовать. Даже добавил себе одну из песен в плейлист, всё-таки довольно атмосферная музыка.
Ожидал я от игры чего-то ужасного, а получил просто ничего. В целом потратить час можно, если делать вообще нечего. Как минимум игра раздражения не вызывает, просто посмотреть на красивые атмосферные картинки сойдёт. Да и стоит игра довольно мало, ещё и в Game Pass находится, могу посоветовать хотя бы попробовать. Может вам игра зайдёт больше, чем мне.
После Last Stop решил попробовать ещё одну довольно спорную игру под издательством Annapurna Interactive. A Memoir Blue оказалась не такой плохой, но всё ещё довольно посредственной.
Сюжет в игре... никакой. У дочки с матерью всё было хорошо, но после начался раздор в отношениях. Дочка начала искать себя в плаванье, занимала призовые места, но отношения медальками не исправишь. Если откинуть всю воды (гыыы, в игре про воду откинуть всю воду), то это буквально ПОЛОВИНА истории. Короче не зацепила меня история, слишком уж она про ничего.
Геймплея в игре также по сути нет, изредка ткни и или потяни что-то. Вообще такой геймплей идеально подошёл бы для мобильных устройств, но игра на них не вышла. Ну хоть могу выделить, что разработчики пытались его хоть чуть-чуть разнообразить, да и приколы с физиком мне всегда нравились. Короче и в плане геймплея игра не очень.
Ну а что в ней сделано хорошо? Графика. Выглядит всё красиво, тут я ничего сказать не могу. Вообще разработчики словно делали ставку именно на красивую картинку.
Проходится всего за час. Нет, не как обычно, когда у каждого будет своё время на прохождение. Тут игру буквально нельзя проходить дольше часа, максимум если вы ачивки решили выбить.
Саундтрек нормальный, обычные треки просто фон, а песни даже смогли немного порадовать. Даже добавил себе одну из песен в плейлист, всё-таки довольно атмосферная музыка.
Ожидал я от игры чего-то ужасного, а получил просто ничего. В целом потратить час можно, если делать вообще нечего. Как минимум игра раздражения не вызывает, просто посмотреть на красивые атмосферные картинки сойдёт. Да и стоит игра довольно мало, ещё и в Game Pass находится, могу посоветовать хотя бы попробовать. Может вам игра зайдёт больше, чем мне.
Under an hour to finish, was ok, needed a little more gameplay elements.
Short and sweet. Like a digital pop-up children's book. The story and scenery can sometimes be beautiful. However, the majority of he game is just clicking/dragging around until something moves. The story, while emotional, is nothing revolutionary, if not simplistic.
A mildly touching story, interesting use of mix media, and pretty music don't really make up for the fact that this video game doesn't feel like a video game. There's a stunning lack of interactivity. People may complain about walking simulators like Gone Home, Firewatch, or What Remains of Edith Finch, but there's still the act of just walking around and sometimes picking something up. This game feels like turn-based combat, but instead of fighting an enemy you're fighting the cutscenes. You solve a kindergarten-level puzzle. Cutscene. You move something. Cutscene. Sometimes you even just click and then CUTSCENE, and it's over in like an hour.
It gets to a point where you think "Was it really worth making it a video game, or should you have just made a possibly oscar-worthy animated short?"
It gets to a point where you think "Was it really worth making it a video game, or should you have just made a possibly oscar-worthy animated short?"
A Memoir Blue e foi um jogo curtinho de uma hora mais ou menos. Tem uma história bem linda e até um pouco emocionante. Soundtrack e arte do jogo é maravilhosa, recomendo para quem quer vê uma história boa. Única reclamação que tenho e que nos momentos eu mesmo andasse
More of a (very) short interactive story than a game, but still a decent experience.
Artísticamente precioso. Pero es más bien un corto de animación que podría ser nominado a un Oscar que un juego.
Uma trilha sonora impecável e um bom enredo, mas falta muita coisa.
Os puzzles do jogo, que desbloqueiam as memorias da personagem são NADA desafiantes, NÃO tem impacto emocional, e a interpretação é direta, sem necessidade de pensar muito, não deixando o jogador com muitas "escolhas" ou "pensamentos" em relação a história.
Nisso o jogo fica raso, meio que não consegue cumprir aquilo que se propõe. Resumidamente os defeitos são maiores que as qualidades. Mas o jogo tem uma trilha sonora imersiva e uma animação 2D que funciona em contar as memórias antigas da protagonista.
Apesar do game curto (sério, você sente até que está faltando algum capitulo do jogo e/ou que a narrativa foi encurtada no desenvolver do jogo) "A Memoir Blue" é uma experiência relaxante e uma linda forma de contar uma história, mesmo que mal aproveitada.
Os puzzles do jogo, que desbloqueiam as memorias da personagem são NADA desafiantes, NÃO tem impacto emocional, e a interpretação é direta, sem necessidade de pensar muito, não deixando o jogador com muitas "escolhas" ou "pensamentos" em relação a história.
Nisso o jogo fica raso, meio que não consegue cumprir aquilo que se propõe. Resumidamente os defeitos são maiores que as qualidades. Mas o jogo tem uma trilha sonora imersiva e uma animação 2D que funciona em contar as memórias antigas da protagonista.
Apesar do game curto (sério, você sente até que está faltando algum capitulo do jogo e/ou que a narrativa foi encurtada no desenvolver do jogo) "A Memoir Blue" é uma experiência relaxante e uma linda forma de contar uma história, mesmo que mal aproveitada.
Definitely a "Games for Impact" nominee. Cool little audio-visual experience and I like the sentiment of the story. Unfortunately though, it's very surface level and you can pin down all you need to understand right from the start. Not a bad way to spend an hour but it's likely something I will forget before long
Xoxa, capenga, manca, anêmica, frágil e inconsistente.
I feel like the indie boom has really hit a nice stride over this past decade, and it's something that helps me appreciate A Memoir Blue because of that. There is absolutely no way a major studio would have made this game. It's far too Avant-garde and short to be anything marketable, but gosh is this absolutely a unique venture of story telling.
There isn't too much to say about A Memoir Blue when it comes down to it. It's not so much that the game doesn't have a lot of themes to discuss, or a boring story, just that it's a fairly short game to playthrough. A lot of the time, most people will play this game simply for the achievements and that's fine, but it certainly has more to it than simply being an easy mark for upping your gamerscore.
The game explores the relationship between a mother and daughter using a collection of mini game segments and non vocal cues. It's absolutely an artistic interpretation among things, and the game never spells out any of it's story; making more of a connection to the player, and how they see it. I don't think everyone is going to be happy with the overall game, but I do think it gives enough for anyone to walk away with something new after playing it.
There isn't too much to say about A Memoir Blue when it comes down to it. It's not so much that the game doesn't have a lot of themes to discuss, or a boring story, just that it's a fairly short game to playthrough. A lot of the time, most people will play this game simply for the achievements and that's fine, but it certainly has more to it than simply being an easy mark for upping your gamerscore.
The game explores the relationship between a mother and daughter using a collection of mini game segments and non vocal cues. It's absolutely an artistic interpretation among things, and the game never spells out any of it's story; making more of a connection to the player, and how they see it. I don't think everyone is going to be happy with the overall game, but I do think it gives enough for anyone to walk away with something new after playing it.
a very short game with barely any gameplay but i found myself very immersed with the story and the relationship between the mc and her mother. the ending made me cry :(
This is a short story game that has barely any gameplay, instead functioning as a movie with some moments of interaction. I found the story somewhat hard to follow at times, but the ending was pretty emotional. It takes less than an hour to finish, and slightly more if you go for all achievements. Overall, it's a very pretty game with a great soundtrack that's held back by its own medium of choice and by only being an hour long.
A fun little narrative. The gameplay aspects really only exist to help you uncover the story so they're quite simple and not too diverting. The graphics are lovely and the scenes are each set nicely, with a pleasant and fantastical abstraction from reality. The game is really narrative though, so should be judged primarily on that. The narrative works, the story unfurls with more ambiguity than you would usually see in, say, a movie or a novel, which helps push the genre in the direction that video game story-telling should be expanding further into. A good game, and I must say that I welcomed the game's length of 90 minutes. We played it as a family when we had a couple of hours to wait for something. I wish more games allowed that.
This review contains spoilers
ÖNÜMÜZDEKİ A MEMOİR BLUE İÇİN SPOİLER .
A Memoir Blue , radyoda tanıdık bir şarkının ardından hayatını ve ailesini hatırlatan şampiyon bir yüzücü olan Miriam'ın hikayesini anlatıyor. A Memoir Blue boyunca çocukluğunu , özellikle annesi ve yüzme kariyeriyle ilgili anılarını, su bazlı görüntüleri kullanan bir dizi kısa hikaye aracılığıyla yeniden ziyaret ediyor.
Oyun bir ödül töreni ile başlar. Miriam yüzme madalyasından memnun görünmüyor ama nedenini bilmiyoruz. Cep telefonu çaldığında oturma odasında tek başına oturuyor ama cevap vermiyor. Odadan çıkarken, bir çocuk ve annesinin geçmişe dönüşlerini görmeye başlıyoruz.
Bir PlayStation blog yazısında Chen, ilhamını kendi hayatından aldığını söylüyor - bir çocukken annesiyle babasından komşu bir sahil şehrine kaçtı. İlk başta Chen, neler olup bittiğini anlamadığını söylüyor - annesiyle sadece eğlenceli bir gündü.
Chen yazısında, “Çocukken hatırladığım kadarıyla komşu sahil şehrine harika bir günübirlik gezi yapmıştık. "Ama büyüyünce annemin evden kaçarken beni de yanında götürdüğünü anladım."
Miriam'ın annesi, bekar bir anne olarak kızını desteklemek için çalışıyor, bu da kızının en büyük çocukluk anlarından bazılarını kaçırdığı anlamına geliyor. A Memoir Blue sırasında Miriam kaşlarını çattı ve annesiyle tartıştı , ancak Miriam sık sık yalnız hissetse bile birbirlerini gerçekten seviyor gibi görünüyorlar.
Cloisters Interactive, karakterlerin nasıl hissettiğini göstermek için görüntü ve müzik kullanır. 2B karakterler geçmiş anıları temsil ederken, 3B karakterler şimdiki zamanda yaşar. Miriam oyunun sonunda 2 boyutlu bir figüre döndüğünde, çocukluk anılarıyla nasıl uzlaştığına ve onları nasıl geride bıraktığına veya belki de kaybettiği bir parçasını yeniden kazandığına dair bir referans olabilir.
Aralık 2021'de Paste Magazine ile yaptığı röportajda Chen, Asyalı ebeveynlerin duyguları konusunda genellikle mütevazı olduklarını ve bunun bazen çocuklarının kendilerini ifade etmelerini zorlaştırdığını belirtiyor. Chen, oyunun “ona teşekkür etmemin bir yolu” olduğunu söylüyor.
Oyun boyunca Miriam, annesine nasıl hissettiğini doğrudan söylemek için telefonu açamaz. A Memoir Blue'nun sonu çok açık uçlu. Son “bulmaca”, annesiyle olan mutlu anıların fotoğraflarını ortaya çıkarmak için Miriam'ın kupa sıralarını bir kenara çekmeyi içeriyor.
Miriam, oyunun en başında çalan aynı ninni benzeri şarkıyı dinlerken gülümsüyor. Başka bir telefon görüşmesi şarkıyı bölüyor ama bu sefer o açıyor. Kredi rulosu. Miriam telefonu açar ama annesiyle ilişkisinin oradan nasıl ilerlediğini bilmiyoruz. Her şey yoruma bağlı.
Miriam, annesiyle daha açık ve sevgi dolu bir ilişki kurmaya hazır görünüyor. Eski kırgınlıklara tutunmaktan ve suçlamaktan ziyade empati, anlayış ve bağışlamadan kazanılacak daha çok şey olduğunu fark eder. En önemli ilişkilerimiz söz konusu olduğunda, geçmişe acı ve pişmanlıkla takılıp kalmaktansa, ileriye bakmak ve sahip olduğumuz zamanı en iyi şekilde değerlendirmek daha iyidir.
Chen , PlayStation blog yazısında “Misyonumuz sadece hikayeler anlatmak değil, aynı zamanda oyuncunun kalbine de hitap edecek deneyimleri paylaşmak” diyor. "Umarım sıradan olanı bırakıp kendinizi masmavi bir dünyaya kaptırarak Miriam'ın gün yüzüne çıkmamış geçmişine dalmaktan keyif alırsınız."
A Memoir Blue , radyoda tanıdık bir şarkının ardından hayatını ve ailesini hatırlatan şampiyon bir yüzücü olan Miriam'ın hikayesini anlatıyor. A Memoir Blue boyunca çocukluğunu , özellikle annesi ve yüzme kariyeriyle ilgili anılarını, su bazlı görüntüleri kullanan bir dizi kısa hikaye aracılığıyla yeniden ziyaret ediyor.
Oyun bir ödül töreni ile başlar. Miriam yüzme madalyasından memnun görünmüyor ama nedenini bilmiyoruz. Cep telefonu çaldığında oturma odasında tek başına oturuyor ama cevap vermiyor. Odadan çıkarken, bir çocuk ve annesinin geçmişe dönüşlerini görmeye başlıyoruz.
Bir PlayStation blog yazısında Chen, ilhamını kendi hayatından aldığını söylüyor - bir çocukken annesiyle babasından komşu bir sahil şehrine kaçtı. İlk başta Chen, neler olup bittiğini anlamadığını söylüyor - annesiyle sadece eğlenceli bir gündü.
Chen yazısında, “Çocukken hatırladığım kadarıyla komşu sahil şehrine harika bir günübirlik gezi yapmıştık. "Ama büyüyünce annemin evden kaçarken beni de yanında götürdüğünü anladım."
Miriam'ın annesi, bekar bir anne olarak kızını desteklemek için çalışıyor, bu da kızının en büyük çocukluk anlarından bazılarını kaçırdığı anlamına geliyor. A Memoir Blue sırasında Miriam kaşlarını çattı ve annesiyle tartıştı , ancak Miriam sık sık yalnız hissetse bile birbirlerini gerçekten seviyor gibi görünüyorlar.
Cloisters Interactive, karakterlerin nasıl hissettiğini göstermek için görüntü ve müzik kullanır. 2B karakterler geçmiş anıları temsil ederken, 3B karakterler şimdiki zamanda yaşar. Miriam oyunun sonunda 2 boyutlu bir figüre döndüğünde, çocukluk anılarıyla nasıl uzlaştığına ve onları nasıl geride bıraktığına veya belki de kaybettiği bir parçasını yeniden kazandığına dair bir referans olabilir.
Aralık 2021'de Paste Magazine ile yaptığı röportajda Chen, Asyalı ebeveynlerin duyguları konusunda genellikle mütevazı olduklarını ve bunun bazen çocuklarının kendilerini ifade etmelerini zorlaştırdığını belirtiyor. Chen, oyunun “ona teşekkür etmemin bir yolu” olduğunu söylüyor.
Oyun boyunca Miriam, annesine nasıl hissettiğini doğrudan söylemek için telefonu açamaz. A Memoir Blue'nun sonu çok açık uçlu. Son “bulmaca”, annesiyle olan mutlu anıların fotoğraflarını ortaya çıkarmak için Miriam'ın kupa sıralarını bir kenara çekmeyi içeriyor.
Miriam, oyunun en başında çalan aynı ninni benzeri şarkıyı dinlerken gülümsüyor. Başka bir telefon görüşmesi şarkıyı bölüyor ama bu sefer o açıyor. Kredi rulosu. Miriam telefonu açar ama annesiyle ilişkisinin oradan nasıl ilerlediğini bilmiyoruz. Her şey yoruma bağlı.
Miriam, annesiyle daha açık ve sevgi dolu bir ilişki kurmaya hazır görünüyor. Eski kırgınlıklara tutunmaktan ve suçlamaktan ziyade empati, anlayış ve bağışlamadan kazanılacak daha çok şey olduğunu fark eder. En önemli ilişkilerimiz söz konusu olduğunda, geçmişe acı ve pişmanlıkla takılıp kalmaktansa, ileriye bakmak ve sahip olduğumuz zamanı en iyi şekilde değerlendirmek daha iyidir.
Chen , PlayStation blog yazısında “Misyonumuz sadece hikayeler anlatmak değil, aynı zamanda oyuncunun kalbine de hitap edecek deneyimleri paylaşmak” diyor. "Umarım sıradan olanı bırakıp kendinizi masmavi bir dünyaya kaptırarak Miriam'ın gün yüzüne çıkmamış geçmişine dalmaktan keyif alırsınız."
Eu valorizo o que tentaram fazer pq o jogo é até bonitinho
Mas a sensação de que o jogo joga por você gera legitimamente um tédio bem grande
Mas a sensação de que o jogo joga por você gera legitimamente um tédio bem grande
this game did a lot with a little, it hit some rough topics without leaving me feeling drained like it was too heavyhanded, it was really sweet <3 plus the mix between 3D and handdrawn melts my heart <3