I played the original many years back as a teenager, it was cool, quite scary for a kid. Nowadays as a full fledged NEET, the game just hits different, relating to the paranoid Nishijou Takumi is not cool by all means, but his messed up head and personality make the whole experience so much better. Mastering the game was awesome as well ESPECIALLY for the True Ending of the Game, it gave me the chills "Sakihata Rimi Inoru". Long story short, the game is a very close experience to putting your feet in the ocean of insanity and paranoia.

This is definitely one of the most convoluted and longest visual novels I’ve ever played, but I mostly enjoyed it. I remember when I finished the original version that my main complaint was the lack of interactivity, there was hardly anything to do but read (yes, yes, I know that this is to be expected from this genre, but still, you know what I mean, there are VNs out there with much more stuff to do in them). Not surprisingly, this is still the case here, however, we get many more endings, and reaching all of them requires a bit more work and thinking, which was a nice surprise for me, something I found a welcome addition – not to mention the graphical enhancements and all the new songs.

As for the story, the main part of every VN, well… it’s not light reading material, that’s for sure. As I already mentioned, it’s quite lengthy and crazy complex, full of many scientific and technical terms – I have to admit, I still don’t understand it completely. Nevertheless, the characters are interesting (except for the extremely irritating protagonist, I know I was supposed to sympathize with him, but I simply couldn’t…), the soundtrack is solid, there’s a little bit of humour, mystery, romance, thriller, horror… and quite a lot of gore and physical/mental torture, so keep that in mind. Recommended only for mature audiences!

I really enjoyed Steins;Gate, and I’m interested in the whole Science Adventure series in general, so I don’t regret buying this one, either – especially after all that chaos (pun not intended…) surrounding the Steam release. The publisher deserves every support for standing their ground, if you ask me. Anyway, give this one a try, even if you played the original version, you’ll find more than enough new content in it.

The very definition of pathetic. It is a constant vicious cycle exercise of self-hatred screaming "I'm sorry for what I am" while regurgitating on the otaku culture that it is so ashamed to belong to. Obviously, neither aspect is remotely well done (though I must admit that the beginning may deceive to think that the game has anything to do, which ends up being revealed to be the worst smelling kamikaze dumpster of fire) and there are some outlines of what the game wants to really do without shame (not to confuse with competently realized, the sci-fi leaning segments hint on what I hope the developers set out to do in further games that ends up being anecdotal in here, the most common storytelling segments regarding more conventional tones like suspense and horror can only be complemented with mediocre when most inspired). This is a game so disgraced that despite its obvious yearn to show the most degenerate and repulsive imagery as part of its critique/fascination self-conscious ironic contradiction it may be one of the few games published by Nitroplus, one of the biggest names on the VN industry that hasn’t yet heard of the word “delicacy”, and come out without even one hentai scene resorting to ridiculous and even more disgusting placeholders instead.

At times, I feel sorrow towards the people who made this, just as they want you to feel some shame for their otaku beyond salvation misogynist walking dirtbag of a protagonist. At the end, both unapologetically embrace the mess of their own heads with so little thought that I just stop caring.

unironically the only character that was enjoyable to have on screen was misumi

the only good writing was the narration of takumi in the horror sense of being seen with the whole whos eyes thing. takumis depiction of anxiety was pretty okay, the nanami ringtone scene in his room with the hand was definitely really, really well executed, so much that i'll give this game an extra star (2 in total, wow!)

many of the elements of the games story cater to a 12 year olds fantasy.. or fat people who live in their moms basement and unironically use terms like waifu

terrible main character. the attempt of redeeming him after 15 hours of torture is pathetic. plot is almost interesting but.. cheesy with all the swords and stuff. so unnecessary. terrible pacing throughout the chapters. weak ass plot twists too

just play steins gate instead. this is not worth playing if you are interested in intricate fiction, for the time investment of a visual novel, it sucks.

though i finished one ending, i don't think i even want to play the other endings. also put me off playing chaos child.

As my first foray into the Sci;Adv series, this VN was a really great ride. CHN is probably one of the most gory, and dark games I've ever played, with the psychological horror atmosphere giving me goosebumps at times. Like I genuinely had to step away from the screen a few times during the common route and Route B because the descriptions of the things that happened in certain scenes was very disturbing lol.

It's best aspect is easily the psychological horror atmosphere it managed to create, with it getting accompanied by a thrilling storyline about a string of serial killings with it's mystery getting piled onto the protagonist, a shut-in Japenese High School student who would rather the world just leave him alone and allow him to play games all day. Unbeknownst to him, he has a great power hidden within himself that's just waiting to be unlocked, and there are several factions throughout the story that are conspiring for this power.

Takumi's relationship with the other characters is very interesting, he's consistently viewed as a weak, and pathetic person due to his withdrawn nature. Despite Takumi's insistence on not caring about any 3D girls and only preferring the 2D world, he does have a side to him that shows he does care about people he gets close with, in spite of his cynical nature.

As for some things I didn't like about the game, I think the only major thing I disliked was the true ending feeling a little rushed, but it does explain a lot of unanswered questions surrounding several characters and storylines.

The other minor criticisms I have are how some of the other routes are a bit tedious to unlock, being how you have to skip through a ton of scenes you've already seen just to get to where you want.

Aside from those though, this was a great game. And I can't wait to get into Steins Gate soon.

Chaos;Head é bem pior que sua sequel, Chaos;Child. Entretanto, não deixa de ser uma história bem interessante de se acompanhar, seu principal defeito é de longe alguns maneirismos da série (que te fazem ter noção de alguns dos Plot Twists MUITO antes) e as garotas serem, no geral, bem desinteressantes. No entanto, Takumi, o protagonista, é provavelmente um dos personagens mais bem escritos desse arquétipo de "fracassado perturbado" que tanto é representado em obras japonesas, ele é desgostável? Sim, mas não dá pra dizer que é por ele ser forçado ou caricato. No geral, é bom, mas ainda bem que li depois do Chaos;Child, pois se fosse puramente por este aqui, nunca teria me empolgado de experimentar a sequel, que eu amo pra caralho.

I played the original version a couple years back and I enjoyed it despite some pretty big faults in my eyes, so I was curious how this enhanced version would hold up since I had played a large chunk of the content already. Ultimately my stance was pretty solidified without much change, this game has some really awesome plot writing (it would be spoilers to get into it too much) but is hampered by a pretty bland supporting cast and a truly obnoxious main character that takes way too long to become even partially tolerable. The Noah additions to the game are a highlight though, it makes the side characters a bit more fleshed out and interesting for the most part which is appreciated. Ultimately the super dark murder mystery and crazy sci fi elements make this a good story overall but the character shortcomings keep it firmly in last place in the franchise for me (DaSH didn’t happen).

Whose eyes are those eyes?

seemingly pivots its unhealthy painting of CHUUNIBYOU-ISMS and such as actually totally alright and not worth examining at all. shut up and wield your magic sword; there are pretty women out there who LOVE YOU for no reason!!!

it's all fun and games about getting into the headspace of a real anxiety ridden, delusional NEET boy and maybe identifying we should better ourselves..... at least until the thing decides to just LOSE its fucking mind and totally forgoes that potentially relatable human feeling shit for an unironic power fantasy about ACTUALLY saving the world from evil mind-control corporations.

seriously tho??? even when the story already SHOWED US just how stupid it sounds to be so paranoid and self important thinking????? It WASN'T ironic??????? what a fumble...

i think every so-so vn I've ever read has been bolstered up a few points now that I have this real nothing burger of an experience to compare to. you are NOT valid in your delusions, kids. grow up and learn how to talk to people. please!

While the atmosphere, mystery, and general sense of unease during the first few hours was enough to get me interested, Chaos Head never really capitalized on those elements in a meaningful way. The mystery never actually goes anywhere, the tension in the atmosphere soon gives way to some sort of shitty chuunibyou power fantasy, and none of the ideas or concepts at play ever get more than a surface level analysis (and most don't even end up mattering to the overall narrative).

Very little of what Chaos Head does past its first 3-4 hours really felt worth experiencing. The delusions are painfully underdeveloped as a mechanic and just feel like a way the game can do whatever it needs to move the story forward, the side characters may have one or two interesting aspects about them but rarely contribute in a meaningful way outside of the one chapter where they play a role, and the main character's schtick of being a paranoid shut-in is interesting at first but quickly runs out of steam.

But what brings this from mediocre to outright bad is just how badly Chaos Head manages to botch its pacing. The game has its two main routes (though one is essentially just an infodump for clearing up loose ends that never got explained elsewhere) as well as an additional route for each of its heroines. You need to get through all of these before you can unlock the true ending, effectively requiring 8 playthroughs. But the game makes doing this such a monumental pain because of how they are spread out.

The two main routes are simple enough. You just gotta get through the story and make specific choices each time. But what's especially annoying is the 6 character-specific routes since the point at which you 'enter' a route is near the very beginning of the game but everything is the same until quite late into the game, meaning (barring a small handful of extra scenes) you need to spend 20-30 minutes per route just skipping through text you have already read. And this is made even worse by the fact that the skip function is very finnicky, stalling the game whenever it reaches a choice, often not skipping certain voice lines for unclear reasons thus slowing down the speed at which you can get through the game, and refusing to skip certain scenes entirely because one line changed even though 99% of the scene is exactly what you've seen before.

Put that together and you're looking at around 15% of your total playtime being nothing but skipping scenes and a very large chunk of the rest of the story being very poorly paced for other reasons. Get through all of that and you can finally get to the true ending... which literally turns out to be one extra scene that adds no meaningful details about anything that happened in the story. I genuinely feel like 15 hours of my time was wasted in the hopes that something towards the end might reignite the interesting stuff the game was doing at first. Some sort of twist or extra detail that might compensate for the game's other shortcomings. But that was not to be.

So yeah... I wouldn't bother. The few areas that Chaos Head did well never really mattered while its flaws grow ever worse as the story goes on. I really can't think of a good reason why I might recommend this to somebody because even somebody who is interested in the premise and has low standards for everything else would still probably walk away disappointed.

Steins;Gate’in adını çok daha önceden duymuştum. Animesi bir görsel roman uyarlaması olduğundan dolayı uzun bir süre okuyacak fırsat bulamamış veya ertelemiştim. Nihayet 2020’in başında oynadığımda ise çok beğenmiş, bir ayda dört görsel roman, iki anime serisi ve bir film tüketmiştim. Daha sonra öğrendiğim şey ise şuydu: Meğerse Steins;Gate “Science Adventure” adı verilen birkaç farklı görsel romandan oluşan bir serinin parçasıymış. Bunu öğrendiğimde ise yapacak tek bir şey vardı, isimlerini ve hangi platformda olduklarını öğrenmek, daha sonra ise onları oynamak. Yaklaşık 7 ay sonra, serinin teknik olarak ilk görsel romanı olan Chaos;Head’e hakkında hiçbir şey bilmeden ve biraz bilim, biraz dram, biraz da... kaos (fuhihihi) beklentisi içinde olarak girişmiştim. Ancak Chaos;Head bulmayı umduğumdan çok daha farklı bir iş çıkmıştı. Cesur bir işti ve bu beni etkilemişti. Aradan geçen üç yıl sonrasında hem ilk okuyuşumda Noah sürümü çevrilmediği için okuyamadığım rotaları hem de seriye “Robotics;Notes” ile devam etmeden önce serinin ilk oyununu hatırlamak amacıyla tekrar okumaya karar verdim. Gerçekten geçmişte bulduğum kadar etkileyici miydi peki bu görsel roman?

Bu yazıyı okuyan gözler, kime ait o gözler?

Hikayenin ana karakteri Nishijou Takumi, 17 yaşındadır ve Suimei Akedemisinde 2.sınıfta okumaktadır. O sıralar Takumi’nin oturduğu semt olan Shibuya’da iki farklı cinayet işlenir. Aralarında henüz bir bağlantı bulunamamış olsa da işleniş bakımından oldukça iğrenç ve gaddarca olmasından dolayı bu iki cinayetin aynı kişi/kişi grubu tarafından işlenildiği düşünülür ve internet forumlarındaki üyeler bu seri cinayetlere “Yeni Nesil Çılgınlığı” adını verir. Bir gün Takumi internetteki sohbet odalarında takılırken “Shogun” adındaki bir üye Takumi’ye bir fotoğraf gönderir. Tanımadığı birinden gelmesinden dolayı biraz ürken Takumi, merakına yenilip fotoğrafı açma gafletinde bulunur. Fotoğrafta ise, neredeyse vücudundaki her yerine kazık saplanarak duvara saplanmış kanlar içinde bir adam bulunmaktadır. “Shogun” bunun bir sonraki cinayet olacağını ima eder ve daha çok insanın öleceğini söyler. Takumi, bunun kendisine yapılan bir eşek şakası olduğunu düşünür ve korkarak sohbet odasından çıkar. Ancak Takumi, ertesi gün okuldan dönerken girdiği bir sokak arasında, daha önce gördüğü fotoğraftaki cinayetin birebir işlenmiş hali ile karşılaşacaktır. Duvara kazıklanmış, kanlar içindeki cesedin önünde ise yüzü Takumi’ye dönük, üstü başlı kan içinde, elinde kazıklar bulunan bir kız durmaktadır. Takumi bu sahne karşısında dehşete kapılır, hızla ortamdan topuklar. Ancak ne kadar kaçarsa kaçsın beyninin bir köşesine katilin kendisini gördüğünü, kendisinin bir sonraki kurban olacağı düşüncesi çoktan yerleşmiştir. Gördüğü üstü başı kan içinde olan kızın bir iblis, “Shogun”un kendisini öldürmek için dünyanın etrafındaki uydular ile psikolojik saldırılar düzenleyen bir manyak, karşılaştığı her kişinin ise kendisini öldürmeyi amaçlayan bir “komplo teorisi”nin içinde yer aldığını düşünecektir. İnandığı “komplo teorisi” kafasındaki bir delüzyondan mı ibaret yoksa gerçek midir?

Takumi, belki de görüp görebileceğiniz en sevilmeyecek ana karakterlerden biri. Asosyalliğin, ezikliğin, sıkıcılığın, korkaklığın vücut bulmuş hali resmen. Takumi, okuyucu tarafından sevilmesi veya ilginç bulunması için yaratılmış bir karakter değil ancak Chaos;Head’in etkileyici olabilmesinin sebebi de bizzat Takumi’nin kendisi, hatta ve hatta görsel romandaki en iyi yazılmış karakter. Takumi, herkesten, her şeyden şüpheleniyor; dışarı çıkmak zorunda kaldığı zamanlarda ise her sokağın köşesinden, her bir cismin gölgesinden bir şeyler çıkmasından korkuyor; sürekli izlendiğini hissediyor. Hem oyunun hikayesi hem de Takumi’nin seslendirmeni Yoshino Hiroyuki, Takumi’nin bu çalkantılı zihnini okuyucuya başarılı yansıtıyor. Bunların yanı sıra ürkütücü sayılabilecek ortam müzikleri, Shibuya’nın çirkince, içindeki sakinlerinin ise empati yoksunu olarak tasvir edilişi, yer yer rahatsız edici (bir-iki noktada “Saya no Uta” kadar olmasa da mide ekşitici) betimlemeler ve sahneler, Chaos;Head’in bu kaotik atmosferine katkıda bulunuyor.

Bu, senin gerçek olmasını dilediğin bir delüzyondu...

Delüzyon veya başka bir deyişle sanrı, gerçek bir durum ile gerçek gibi görünen bir durumu ayırt edememe durumudur. Bu durumlar elde bir kanıt olmamasına rağmen bir komplo teorisine körü körüne inanmak gibi veya her gün duyu organları ile algılanan, artık kanıksanan ama aslında gerçek olmayan çok basit bir olgu da olabilmektedir. Delüzyon görmek bozuk bir ruh halinden ya da travma gibi çok daha ciddi psikolojik durumlar sebebiyle de kaynaklanabilmektedir.

Ana hikaye süresince belirli zamanlarda Takumi’nin karşılaştığı durum karşısında gerçeklikten kaçması için olumlu veya olumsuz delüzyonlar görmesini sağlayabiliyorsunuz. Olumlu delüzyonlar daha çok romantik, komik anlar oluşturmaya meyilli iken olumsuz delüzyonlar kabus, korku, paranoyaklık anlar oluşturmaya meyilli. Örneğin, bir kız Takumi’yi bir süredir takip ediyor. Olumlu bir delüzyona örnek olarak, kızın Takumi’nin kimliğini düşürdüğünü görüp kimliği geri vermek için takip etmesi çıkıyor. Kimliğini geri verdikten sonra kızımız bir anda Takumi’ye olan aşkını dile getiriyor. Olumsuz bir delüzyon ise, kızın köşedeki dönerciden çaldığı döner bıçağı ile sırf Takumi iğrenç zevklere sahip olduğu için, onun bakmadığı bir anda arkasından saldırması ile sonuçlanabiliyor. Tabii, Takumi’ye delüzyon gördürtebildiğiniz gibi hiçbir delüzyon seçeneğini seçmeyerek gerçeklikte kalmasını da sağlayabiliyorsunuz. Hikayenin başlangıçlarında Takumi gördüğü delüzyonların farkında iken, hikayede ilerledikçe Takumi’nin akıl sağlığı giderek kötüleşiyor ve gördüğü şeyin gerçek mi yoksa bir delüzyon olduğunu fark edememeye başlıyor. Belki gördüğü şeyler başta bir delüzyon olmasına rağmen daha sonrasında gerçeğe dönüşüyordur. Kim bilir...

Hikaye sırasında karşınıza gelen bu delüzyonları kullanarak oyunun ana rotasından çıkıp karakter rotalarına girebiliyorsunuz ancak bunun için oyunu bir kez bitirmeniz gerek. İlk oynanışta Takumi'ye nasıl bir delüzyon ve ne kadar gördürttüğünüz bir önem taşımıyor. Oyunun normal sonunu gördükten sonra bu delüzyon seçimleri farklı bir sona ve karakter rotalarına götürüyor. "Bu zamana kadar Takumi hariç başka hiçbir karakterden bahsetmedin, ama Steam sayfasına baktığımda başka karakterler var, bunlar kim?" derseniz eğer birisi Takumi’nin kız kardeşi diğer beşi ise Takumi’nin hikaye boyunca karşılaştığı, şüphelendiği, korktuğu kadın karakterler. Kendisini sürekli rahatsız ettiğini düşündüğü kız kardeşi Nanami; Takumi'yi Shibuya'da gerçekleşen "New Gen" cinayetlerini işlemekle ve onu kişilik bozukluğu olmakla suçlayan, Takumi'nin ise "Shogun'un emir kulu" adını taktığı Yua; "Kafayı yemiş, şizofren lan bu" dediği Phantasm adlı indie grubun baş solisti Ayase; Shibuya'nın sokaklarında elinde "kılıcı" ile dolaşan Sena; sınıfına yeni öğrenci olarak gelen, sesini duyduğu ama konuştuğunu görmediği Kozupii, pardon Kozue; ve kanlar içinde gördüğü ve kendisini iblis kız ilan ettiği, söyledikleri Takumi'nin anılarına uyuşmamasına ve Takumi'nin ondan korkmasına rağmen, yine yapayalnız, çaresiz iken yanında olma sözü veren Rimi... Bu karakterlerin, Takumi'nin hikayede ilerlemesinde rolleri olsa da kendileri maalesef ana hikayede yeterli derecede işlenemiyorlar. Tabii, bunda Takumi'nin bu karakterler ile zorunlu olmadıkça iletişim kurma isteği olmaması, Nanami hariç hepsinden bir şekilde şüphe duyması bunda etken.

Neyse, toplamda altı tane karakter rotası var ve her biri yaklaşık iki saat sürüyor. Bazı ilginç fikirler ortaya koymalarına –özellikle de Nanami ve Yua’nın rotaları, belki bakış açısı olarak da Ayase’nin rotası- rağmen maalesef bu rotaların hem hikayeleri sönük kalıyor hem de ön plana aldığı yan karakteri derinleştiremiyor. Bu rotalardaki bazı ilginç fikirleri Noah'da karakter rotası olarak sunmak yerine, ana hikayeye bazı noktalarda dahil etmeye çalışsaydı daha iyi olurdu düşüncesi içindeyim.

Özetlemek gerekirse, Chaos;Head, cinayetleri işleyen katili bulmaya çalıştığınız bir dedektiflik hikayesi değil. Bir kişinin etrafındaki her şeyden, herkesten ama özellikle kendinden, kendi varlığından şüphelenme hikayesi. Ancak Chaos;Head'in eksiklikleri de var. Takumi hariç diğer karakterleri, elinde ilginç fikirler olmasına rağmen başarılı işleyemiyor. Hikayenin belki bir-iki noktada gereksiz uzatıldığını, son bölüme kendi içinde çok daha tutarlı gittiğini ancak son bölümde hikayeyi artık bitirmek için işleri biraz daha hızlı ele aldığını söyleyebilirim. Ama bu eksikliklerine rağmen oldukça başarılı kısımları ve bazı cesur tercihlerden dolayı Chaos;Head beni etkilemeyi, aklımda bir yer kazanmayı başarmıştı ve bu yerini sağlamlaştırdı. Chaos;Head’den hoşlanıp hoşlanmamanız ise günün sonunda Takumi’ye bağlanıyor. Takumi’den ve onun problemlerden hoşlanmadığınız takdirde Chaos;Head’den hoşlanmanız çok zor. Ancak her şeye rağmen ben bu görsel romana bir göz atmanızı tavsiye ediyorum. Ve keşke bir anime adaptasyonu yapılsaydı demeden kendimi alıkoyamıyorum...

Dipnot: Chaos;Head’i sakın Commitee of Zero’nun patch’i olmaksızın okumayın. Bu patch, çeviriyi daha iyi hale getirmekle kalmayıp resmi çeviride çevrilmeyen CG’leri çeviriyor, PS3’e çıkarılırken oyundan çıkarılan sahneleri geri getiriyor. Kesinlikle kurun patch'i!

Dipnot 2: Son cümlemi okuyanlar MyAnimeList, AniList gibi sitelere bakıp Chaos;Head’in animesi varmış işte diyebilir. Anlatamadım sanırım, Chaos;Head'in animesi YOK! Gördüğünüz şeye inanmayın, O BİR DELÜZYON, GERÇEK DEĞİL. BUNLAR HEP ORGANİZASYONUN SUÇU, KANMAYIN BU DELÜZYONA!

Dipnot 3: Burada Chaos;Head Noah ile ilgili burada ufak bir serzenişte bulunmak istiyorum ki bunu Noah’dan önce PC’ye çıkmış ilk sürümü okumayanlar fark etmeyecektir bile. Chaos;Head’in gerçek ve kötü son olmak üzere iki sonu var ve bu sonlarının isimleri sıra ile “Blue Sky” ve “Crying Sky” idi. İlk çıkan PC sürümünde bu sonlarda sırası ile “Desire Blue Sky” ve “Cry” isimli parçalar çalıyordu. Hem şarkıların isimleri hem sözleri hem de enstrümanların uyumu olsun bu iki şarkı o sonlara cuk diye oturuyordu. Bu yüzden bu iki şarkılar Chaos;Head’in albümündeki en sevdiğim şarkılar. Noah’da bunu değiştirmişler. Farklı şarkılar çalıyor bu sonlarda. Kötü değiller ama şahsi düşüncem önceki şarkılar kadar uymadıkları yönünde, özellikle de “Crying Sky” sonunda çalan “Innocence” isimli parça. Görsel romanın menüsünde yer alan müzik çalardan bu parçaları dinleyebiliyorsunuz ama oyun boyunca hiçbir yerde çalmıyor bu iki parça. Bu durum aynı zamanda biraz şey gibi, mesela Evangelion’u tekrar izliyorsunuz, credits sahnesinde “Fly Me To The Moon” çalmasını beklerken farklı bir şarkı çalıyor. Ne yalan söyleyeyim, bir tık hayal kırıklığı oldu bu bende. Dinlemeden oyunu bitirmeniz mümkün olduğundan bu iki parçayı dinlemenizi şiddetle öneriyorum. Hatta gidin şimdi dinleyin!