Big takeaway from this one: That a game can still be worthwhile in spite of the worst protagonist I've ever played as in a video game.
This review contains spoilers
some stuff I have to say after finishing this a few months ago
-bro I read and waited the entire game hoping that the protagonist would get better growth but he doesn’t I almost dropped it because of him I was scammed
-I want to unread the horrors I had to read in that second ending
-take a shot every time you see the words “whose eyes are those eyes”
-theres a character in this game I’m not entirely convinced wasn’t Tohru Adachi
-I keep saying “game” but its a VN technically
-in two of the girls routes theres a fairly vivid description of Takumi digesting a girls bodily fluids and both scenes made me vomit into the trash can in my room
-dunno if I still fully understand the world building and mechanics in this game. it made way more sense after reading all other routes of this game but it still felt like they were pulling some of this stuff out of their ass lol idk I got really confused
-towards the very end Takumi says something like “don’t you know virgins have the best delusions!” and stuff like this borders on feeling like a parody/criticism of otaku culture or just trying to appeal to people who are like Takumi and idk if its ironically good or just fucking stupid but it made me laugh really hard lmfao
-there were a few good bits in the routes maybe?
-1 star for Rimi and Kozue because I thought they were cool altho they are badly written and none of the relationships Takumi has with any character feels even remotely natural
-even if you treat everyone like shit, even if you objectify every girl you meet and only think of them as sex objects or a means of helping yourself, even if you fantasize about raping your friends who try to help you, you’re still a hero and everyone will validate you, because you did a few nice things for some girls despite only thinking about yourself and not caring about how anybody else felt.
might be a personal failing on my part but at least to me, that is what this game felt like it was positing
-bro I read and waited the entire game hoping that the protagonist would get better growth but he doesn’t I almost dropped it because of him I was scammed
-I want to unread the horrors I had to read in that second ending
-take a shot every time you see the words “whose eyes are those eyes”
-theres a character in this game I’m not entirely convinced wasn’t Tohru Adachi
-I keep saying “game” but its a VN technically
-in two of the girls routes theres a fairly vivid description of Takumi digesting a girls bodily fluids and both scenes made me vomit into the trash can in my room
-dunno if I still fully understand the world building and mechanics in this game. it made way more sense after reading all other routes of this game but it still felt like they were pulling some of this stuff out of their ass lol idk I got really confused
-towards the very end Takumi says something like “don’t you know virgins have the best delusions!” and stuff like this borders on feeling like a parody/criticism of otaku culture or just trying to appeal to people who are like Takumi and idk if its ironically good or just fucking stupid but it made me laugh really hard lmfao
-there were a few good bits in the routes maybe?
-1 star for Rimi and Kozue because I thought they were cool altho they are badly written and none of the relationships Takumi has with any character feels even remotely natural
-even if you treat everyone like shit, even if you objectify every girl you meet and only think of them as sex objects or a means of helping yourself, even if you fantasize about raping your friends who try to help you, you’re still a hero and everyone will validate you, because you did a few nice things for some girls despite only thinking about yourself and not caring about how anybody else felt.
might be a personal failing on my part but at least to me, that is what this game felt like it was positing
Misogyny started here.
it is not that deep ngl
Diria que tem muitos altos e baixos, por um lado os capítulos 9 e 10 são bem corridos e as rotas da Nanami e da Kozue são bem mais ou menos, por outro lado as rotas da FES, Sena e Rimi são ótimas, e o final é AA é peak, então no fim ficou um saldo positivo.
Steins;Gate’in adını çok daha önceden duymuştum. Animesi bir görsel roman uyarlaması olduğundan dolayı uzun bir süre okuyacak fırsat bulamamış veya ertelemiştim. Nihayet 2020’in başında oynadığımda ise çok beğenmiş, bir ayda dört görsel roman, iki anime serisi ve bir film tüketmiştim. Daha sonra öğrendiğim şey ise şuydu: Meğerse Steins;Gate “Science Adventure” adı verilen birkaç farklı görsel romandan oluşan bir serinin parçasıymış. Bunu öğrendiğimde ise yapacak tek bir şey vardı, isimlerini ve hangi platformda olduklarını öğrenmek, daha sonra ise onları oynamak. Yaklaşık 7 ay sonra, serinin teknik olarak ilk görsel romanı olan Chaos;Head’e hakkında hiçbir şey bilmeden ve biraz bilim, biraz dram, biraz da... kaos (fuhihihi) beklentisi içinde olarak girişmiştim. Ancak Chaos;Head bulmayı umduğumdan çok daha farklı bir iş çıkmıştı. Cesur bir işti ve bu beni etkilemişti. Aradan geçen üç yıl sonrasında hem ilk okuyuşumda Noah sürümü çevrilmediği için okuyamadığım rotaları hem de seriye “Robotics;Notes” ile devam etmeden önce serinin ilk oyununu hatırlamak amacıyla tekrar okumaya karar verdim. Gerçekten geçmişte bulduğum kadar etkileyici miydi peki bu görsel roman?
Bu yazıyı okuyan gözler, kime ait o gözler?
Hikayenin ana karakteri Nishijou Takumi, 17 yaşındadır ve Suimei Akedemisinde 2.sınıfta okumaktadır. O sıralar Takumi’nin oturduğu semt olan Shibuya’da iki farklı cinayet işlenir. Aralarında henüz bir bağlantı bulunamamış olsa da işleniş bakımından oldukça iğrenç ve gaddarca olmasından dolayı bu iki cinayetin aynı kişi/kişi grubu tarafından işlenildiği düşünülür ve internet forumlarındaki üyeler bu seri cinayetlere “Yeni Nesil Çılgınlığı” adını verir. Bir gün Takumi internetteki sohbet odalarında takılırken “Shogun” adındaki bir üye Takumi’ye bir fotoğraf gönderir. Tanımadığı birinden gelmesinden dolayı biraz ürken Takumi, merakına yenilip fotoğrafı açma gafletinde bulunur. Fotoğrafta ise, neredeyse vücudundaki her yerine kazık saplanarak duvara saplanmış kanlar içinde bir adam bulunmaktadır. “Shogun” bunun bir sonraki cinayet olacağını ima eder ve daha çok insanın öleceğini söyler. Takumi, bunun kendisine yapılan bir eşek şakası olduğunu düşünür ve korkarak sohbet odasından çıkar. Ancak Takumi, ertesi gün okuldan dönerken girdiği bir sokak arasında, daha önce gördüğü fotoğraftaki cinayetin birebir işlenmiş hali ile karşılaşacaktır. Duvara kazıklanmış, kanlar içindeki cesedin önünde ise yüzü Takumi’ye dönük, üstü başlı kan içinde, elinde kazıklar bulunan bir kız durmaktadır. Takumi bu sahne karşısında dehşete kapılır, hızla ortamdan topuklar. Ancak ne kadar kaçarsa kaçsın beyninin bir köşesine katilin kendisini gördüğünü, kendisinin bir sonraki kurban olacağı düşüncesi çoktan yerleşmiştir. Gördüğü üstü başı kan içinde olan kızın bir iblis, “Shogun”un kendisini öldürmek için dünyanın etrafındaki uydular ile psikolojik saldırılar düzenleyen bir manyak, karşılaştığı her kişinin ise kendisini öldürmeyi amaçlayan bir “komplo teorisi”nin içinde yer aldığını düşünecektir. İnandığı “komplo teorisi” kafasındaki bir delüzyondan mı ibaret yoksa gerçek midir?
Takumi, belki de görüp görebileceğiniz en sevilmeyecek ana karakterlerden biri. Asosyalliğin, ezikliğin, sıkıcılığın, korkaklığın vücut bulmuş hali resmen. Takumi, okuyucu tarafından sevilmesi veya ilginç bulunması için yaratılmış bir karakter değil ancak Chaos;Head’in etkileyici olabilmesinin sebebi de bizzat Takumi’nin kendisi, hatta ve hatta görsel romandaki en iyi yazılmış karakter. Takumi, herkesten, her şeyden şüpheleniyor; dışarı çıkmak zorunda kaldığı zamanlarda ise her sokağın köşesinden, her bir cismin gölgesinden bir şeyler çıkmasından korkuyor; sürekli izlendiğini hissediyor. Hem oyunun hikayesi hem de Takumi’nin seslendirmeni Yoshino Hiroyuki, Takumi’nin bu çalkantılı zihnini okuyucuya başarılı yansıtıyor. Bunların yanı sıra ürkütücü sayılabilecek ortam müzikleri, Shibuya’nın çirkince, içindeki sakinlerinin ise empati yoksunu olarak tasvir edilişi, yer yer rahatsız edici (bir-iki noktada “Saya no Uta” kadar olmasa da mide ekşitici) betimlemeler ve sahneler, Chaos;Head’in bu kaotik atmosferine katkıda bulunuyor.
Bu, senin gerçek olmasını dilediğin bir delüzyondu...
Delüzyon veya başka bir deyişle sanrı, gerçek bir durum ile gerçek gibi görünen bir durumu ayırt edememe durumudur. Bu durumlar elde bir kanıt olmamasına rağmen bir komplo teorisine körü körüne inanmak gibi veya her gün duyu organları ile algılanan, artık kanıksanan ama aslında gerçek olmayan çok basit bir olgu da olabilmektedir. Delüzyon görmek bozuk bir ruh halinden ya da travma gibi çok daha ciddi psikolojik durumlar sebebiyle de kaynaklanabilmektedir.
Ana hikaye süresince belirli zamanlarda Takumi’nin karşılaştığı durum karşısında gerçeklikten kaçması için olumlu veya olumsuz delüzyonlar görmesini sağlayabiliyorsunuz. Olumlu delüzyonlar daha çok romantik, komik anlar oluşturmaya meyilli iken olumsuz delüzyonlar kabus, korku, paranoyaklık anlar oluşturmaya meyilli. Örneğin, bir kız Takumi’yi bir süredir takip ediyor. Olumlu bir delüzyona örnek olarak, kızın Takumi’nin kimliğini düşürdüğünü görüp kimliği geri vermek için takip etmesi çıkıyor. Kimliğini geri verdikten sonra kızımız bir anda Takumi’ye olan aşkını dile getiriyor. Olumsuz bir delüzyon ise, kızın köşedeki dönerciden çaldığı döner bıçağı ile sırf Takumi iğrenç zevklere sahip olduğu için, onun bakmadığı bir anda arkasından saldırması ile sonuçlanabiliyor. Tabii, Takumi’ye delüzyon gördürtebildiğiniz gibi hiçbir delüzyon seçeneğini seçmeyerek gerçeklikte kalmasını da sağlayabiliyorsunuz. Hikayenin başlangıçlarında Takumi gördüğü delüzyonların farkında iken, hikayede ilerledikçe Takumi’nin akıl sağlığı giderek kötüleşiyor ve gördüğü şeyin gerçek mi yoksa bir delüzyon olduğunu fark edememeye başlıyor. Belki gördüğü şeyler başta bir delüzyon olmasına rağmen daha sonrasında gerçeğe dönüşüyordur. Kim bilir...
Hikaye sırasında karşınıza gelen bu delüzyonları kullanarak oyunun ana rotasından çıkıp karakter rotalarına girebiliyorsunuz ancak bunun için oyunu bir kez bitirmeniz gerek. İlk oynanışta Takumi'ye nasıl bir delüzyon ve ne kadar gördürttüğünüz bir önem taşımıyor. Oyunun normal sonunu gördükten sonra bu delüzyon seçimleri farklı bir sona ve karakter rotalarına götürüyor. "Bu zamana kadar Takumi hariç başka hiçbir karakterden bahsetmedin, ama Steam sayfasına baktığımda başka karakterler var, bunlar kim?" derseniz eğer birisi Takumi’nin kız kardeşi diğer beşi ise Takumi’nin hikaye boyunca karşılaştığı, şüphelendiği, korktuğu kadın karakterler. Kendisini sürekli rahatsız ettiğini düşündüğü kız kardeşi Nanami; Takumi'yi Shibuya'da gerçekleşen "New Gen" cinayetlerini işlemekle ve onu kişilik bozukluğu olmakla suçlayan, Takumi'nin ise "Shogun'un emir kulu" adını taktığı Yua; "Kafayı yemiş, şizofren lan bu" dediği Phantasm adlı indie grubun baş solisti Ayase; Shibuya'nın sokaklarında elinde "kılıcı" ile dolaşan Sena; sınıfına yeni öğrenci olarak gelen, sesini duyduğu ama konuştuğunu görmediği Kozupii, pardon Kozue; ve kanlar içinde gördüğü ve kendisini iblis kız ilan ettiği, söyledikleri Takumi'nin anılarına uyuşmamasına ve Takumi'nin ondan korkmasına rağmen, yine yapayalnız, çaresiz iken yanında olma sözü veren Rimi... Bu karakterlerin, Takumi'nin hikayede ilerlemesinde rolleri olsa da kendileri maalesef ana hikayede yeterli derecede işlenemiyorlar. Tabii, bunda Takumi'nin bu karakterler ile zorunlu olmadıkça iletişim kurma isteği olmaması, Nanami hariç hepsinden bir şekilde şüphe duyması bunda etken.
Neyse, toplamda altı tane karakter rotası var ve her biri yaklaşık iki saat sürüyor. Bazı ilginç fikirler ortaya koymalarına –özellikle de Nanami ve Yua’nın rotaları, belki bakış açısı olarak da Ayase’nin rotası- rağmen maalesef bu rotaların hem hikayeleri sönük kalıyor hem de ön plana aldığı yan karakteri derinleştiremiyor. Bu rotalardaki bazı ilginç fikirleri Noah'da karakter rotası olarak sunmak yerine, ana hikayeye bazı noktalarda dahil etmeye çalışsaydı daha iyi olurdu düşüncesi içindeyim.
Özetlemek gerekirse, Chaos;Head, cinayetleri işleyen katili bulmaya çalıştığınız bir dedektiflik hikayesi değil. Bir kişinin etrafındaki her şeyden, herkesten ama özellikle kendinden, kendi varlığından şüphelenme hikayesi. Ancak Chaos;Head'in eksiklikleri de var. Takumi hariç diğer karakterleri, elinde ilginç fikirler olmasına rağmen başarılı işleyemiyor. Hikayenin belki bir-iki noktada gereksiz uzatıldığını, son bölüme kendi içinde çok daha tutarlı gittiğini ancak son bölümde hikayeyi artık bitirmek için işleri biraz daha hızlı ele aldığını söyleyebilirim. Ama bu eksikliklerine rağmen oldukça başarılı kısımları ve bazı cesur tercihlerden dolayı Chaos;Head beni etkilemeyi, aklımda bir yer kazanmayı başarmıştı ve bu yerini sağlamlaştırdı. Chaos;Head’den hoşlanıp hoşlanmamanız ise günün sonunda Takumi’ye bağlanıyor. Takumi’den ve onun problemlerden hoşlanmadığınız takdirde Chaos;Head’den hoşlanmanız çok zor. Ancak her şeye rağmen ben bu görsel romana bir göz atmanızı tavsiye ediyorum. Ve keşke bir anime adaptasyonu yapılsaydı demeden kendimi alıkoyamıyorum...
Dipnot: Chaos;Head’i sakın Commitee of Zero’nun patch’i olmaksızın okumayın. Bu patch, çeviriyi daha iyi hale getirmekle kalmayıp resmi çeviride çevrilmeyen CG’leri çeviriyor, PS3’e çıkarılırken oyundan çıkarılan sahneleri geri getiriyor. Kesinlikle kurun patch'i!
Dipnot 2: Son cümlemi okuyanlar MyAnimeList, AniList gibi sitelere bakıp Chaos;Head’in animesi varmış işte diyebilir. Anlatamadım sanırım, Chaos;Head'in animesi YOK! Gördüğünüz şeye inanmayın, O BİR DELÜZYON, GERÇEK DEĞİL. BUNLAR HEP ORGANİZASYONUN SUÇU, KANMAYIN BU DELÜZYONA!
Dipnot 3: Burada Chaos;Head Noah ile ilgili burada ufak bir serzenişte bulunmak istiyorum ki bunu Noah’dan önce PC’ye çıkmış ilk sürümü okumayanlar fark etmeyecektir bile. Chaos;Head’in gerçek ve kötü son olmak üzere iki sonu var ve bu sonlarının isimleri sıra ile “Blue Sky” ve “Crying Sky” idi. İlk çıkan PC sürümünde bu sonlarda sırası ile “Desire Blue Sky” ve “Cry” isimli parçalar çalıyordu. Hem şarkıların isimleri hem sözleri hem de enstrümanların uyumu olsun bu iki şarkı o sonlara cuk diye oturuyordu. Bu yüzden bu iki şarkılar Chaos;Head’in albümündeki en sevdiğim şarkılar. Noah’da bunu değiştirmişler. Farklı şarkılar çalıyor bu sonlarda. Kötü değiller ama şahsi düşüncem önceki şarkılar kadar uymadıkları yönünde, özellikle de “Crying Sky” sonunda çalan “Innocence” isimli parça. Görsel romanın menüsünde yer alan müzik çalardan bu parçaları dinleyebiliyorsunuz ama oyun boyunca hiçbir yerde çalmıyor bu iki parça. Bu durum aynı zamanda biraz şey gibi, mesela Evangelion’u tekrar izliyorsunuz, credits sahnesinde “Fly Me To The Moon” çalmasını beklerken farklı bir şarkı çalıyor. Ne yalan söyleyeyim, bir tık hayal kırıklığı oldu bu bende. Dinlemeden oyunu bitirmeniz mümkün olduğundan bu iki parçayı dinlemenizi şiddetle öneriyorum. Hatta gidin şimdi dinleyin!
Bu yazıyı okuyan gözler, kime ait o gözler?
Hikayenin ana karakteri Nishijou Takumi, 17 yaşındadır ve Suimei Akedemisinde 2.sınıfta okumaktadır. O sıralar Takumi’nin oturduğu semt olan Shibuya’da iki farklı cinayet işlenir. Aralarında henüz bir bağlantı bulunamamış olsa da işleniş bakımından oldukça iğrenç ve gaddarca olmasından dolayı bu iki cinayetin aynı kişi/kişi grubu tarafından işlenildiği düşünülür ve internet forumlarındaki üyeler bu seri cinayetlere “Yeni Nesil Çılgınlığı” adını verir. Bir gün Takumi internetteki sohbet odalarında takılırken “Shogun” adındaki bir üye Takumi’ye bir fotoğraf gönderir. Tanımadığı birinden gelmesinden dolayı biraz ürken Takumi, merakına yenilip fotoğrafı açma gafletinde bulunur. Fotoğrafta ise, neredeyse vücudundaki her yerine kazık saplanarak duvara saplanmış kanlar içinde bir adam bulunmaktadır. “Shogun” bunun bir sonraki cinayet olacağını ima eder ve daha çok insanın öleceğini söyler. Takumi, bunun kendisine yapılan bir eşek şakası olduğunu düşünür ve korkarak sohbet odasından çıkar. Ancak Takumi, ertesi gün okuldan dönerken girdiği bir sokak arasında, daha önce gördüğü fotoğraftaki cinayetin birebir işlenmiş hali ile karşılaşacaktır. Duvara kazıklanmış, kanlar içindeki cesedin önünde ise yüzü Takumi’ye dönük, üstü başlı kan içinde, elinde kazıklar bulunan bir kız durmaktadır. Takumi bu sahne karşısında dehşete kapılır, hızla ortamdan topuklar. Ancak ne kadar kaçarsa kaçsın beyninin bir köşesine katilin kendisini gördüğünü, kendisinin bir sonraki kurban olacağı düşüncesi çoktan yerleşmiştir. Gördüğü üstü başı kan içinde olan kızın bir iblis, “Shogun”un kendisini öldürmek için dünyanın etrafındaki uydular ile psikolojik saldırılar düzenleyen bir manyak, karşılaştığı her kişinin ise kendisini öldürmeyi amaçlayan bir “komplo teorisi”nin içinde yer aldığını düşünecektir. İnandığı “komplo teorisi” kafasındaki bir delüzyondan mı ibaret yoksa gerçek midir?
Takumi, belki de görüp görebileceğiniz en sevilmeyecek ana karakterlerden biri. Asosyalliğin, ezikliğin, sıkıcılığın, korkaklığın vücut bulmuş hali resmen. Takumi, okuyucu tarafından sevilmesi veya ilginç bulunması için yaratılmış bir karakter değil ancak Chaos;Head’in etkileyici olabilmesinin sebebi de bizzat Takumi’nin kendisi, hatta ve hatta görsel romandaki en iyi yazılmış karakter. Takumi, herkesten, her şeyden şüpheleniyor; dışarı çıkmak zorunda kaldığı zamanlarda ise her sokağın köşesinden, her bir cismin gölgesinden bir şeyler çıkmasından korkuyor; sürekli izlendiğini hissediyor. Hem oyunun hikayesi hem de Takumi’nin seslendirmeni Yoshino Hiroyuki, Takumi’nin bu çalkantılı zihnini okuyucuya başarılı yansıtıyor. Bunların yanı sıra ürkütücü sayılabilecek ortam müzikleri, Shibuya’nın çirkince, içindeki sakinlerinin ise empati yoksunu olarak tasvir edilişi, yer yer rahatsız edici (bir-iki noktada “Saya no Uta” kadar olmasa da mide ekşitici) betimlemeler ve sahneler, Chaos;Head’in bu kaotik atmosferine katkıda bulunuyor.
Bu, senin gerçek olmasını dilediğin bir delüzyondu...
Delüzyon veya başka bir deyişle sanrı, gerçek bir durum ile gerçek gibi görünen bir durumu ayırt edememe durumudur. Bu durumlar elde bir kanıt olmamasına rağmen bir komplo teorisine körü körüne inanmak gibi veya her gün duyu organları ile algılanan, artık kanıksanan ama aslında gerçek olmayan çok basit bir olgu da olabilmektedir. Delüzyon görmek bozuk bir ruh halinden ya da travma gibi çok daha ciddi psikolojik durumlar sebebiyle de kaynaklanabilmektedir.
Ana hikaye süresince belirli zamanlarda Takumi’nin karşılaştığı durum karşısında gerçeklikten kaçması için olumlu veya olumsuz delüzyonlar görmesini sağlayabiliyorsunuz. Olumlu delüzyonlar daha çok romantik, komik anlar oluşturmaya meyilli iken olumsuz delüzyonlar kabus, korku, paranoyaklık anlar oluşturmaya meyilli. Örneğin, bir kız Takumi’yi bir süredir takip ediyor. Olumlu bir delüzyona örnek olarak, kızın Takumi’nin kimliğini düşürdüğünü görüp kimliği geri vermek için takip etmesi çıkıyor. Kimliğini geri verdikten sonra kızımız bir anda Takumi’ye olan aşkını dile getiriyor. Olumsuz bir delüzyon ise, kızın köşedeki dönerciden çaldığı döner bıçağı ile sırf Takumi iğrenç zevklere sahip olduğu için, onun bakmadığı bir anda arkasından saldırması ile sonuçlanabiliyor. Tabii, Takumi’ye delüzyon gördürtebildiğiniz gibi hiçbir delüzyon seçeneğini seçmeyerek gerçeklikte kalmasını da sağlayabiliyorsunuz. Hikayenin başlangıçlarında Takumi gördüğü delüzyonların farkında iken, hikayede ilerledikçe Takumi’nin akıl sağlığı giderek kötüleşiyor ve gördüğü şeyin gerçek mi yoksa bir delüzyon olduğunu fark edememeye başlıyor. Belki gördüğü şeyler başta bir delüzyon olmasına rağmen daha sonrasında gerçeğe dönüşüyordur. Kim bilir...
Hikaye sırasında karşınıza gelen bu delüzyonları kullanarak oyunun ana rotasından çıkıp karakter rotalarına girebiliyorsunuz ancak bunun için oyunu bir kez bitirmeniz gerek. İlk oynanışta Takumi'ye nasıl bir delüzyon ve ne kadar gördürttüğünüz bir önem taşımıyor. Oyunun normal sonunu gördükten sonra bu delüzyon seçimleri farklı bir sona ve karakter rotalarına götürüyor. "Bu zamana kadar Takumi hariç başka hiçbir karakterden bahsetmedin, ama Steam sayfasına baktığımda başka karakterler var, bunlar kim?" derseniz eğer birisi Takumi’nin kız kardeşi diğer beşi ise Takumi’nin hikaye boyunca karşılaştığı, şüphelendiği, korktuğu kadın karakterler. Kendisini sürekli rahatsız ettiğini düşündüğü kız kardeşi Nanami; Takumi'yi Shibuya'da gerçekleşen "New Gen" cinayetlerini işlemekle ve onu kişilik bozukluğu olmakla suçlayan, Takumi'nin ise "Shogun'un emir kulu" adını taktığı Yua; "Kafayı yemiş, şizofren lan bu" dediği Phantasm adlı indie grubun baş solisti Ayase; Shibuya'nın sokaklarında elinde "kılıcı" ile dolaşan Sena; sınıfına yeni öğrenci olarak gelen, sesini duyduğu ama konuştuğunu görmediği Kozupii, pardon Kozue; ve kanlar içinde gördüğü ve kendisini iblis kız ilan ettiği, söyledikleri Takumi'nin anılarına uyuşmamasına ve Takumi'nin ondan korkmasına rağmen, yine yapayalnız, çaresiz iken yanında olma sözü veren Rimi... Bu karakterlerin, Takumi'nin hikayede ilerlemesinde rolleri olsa da kendileri maalesef ana hikayede yeterli derecede işlenemiyorlar. Tabii, bunda Takumi'nin bu karakterler ile zorunlu olmadıkça iletişim kurma isteği olmaması, Nanami hariç hepsinden bir şekilde şüphe duyması bunda etken.
Neyse, toplamda altı tane karakter rotası var ve her biri yaklaşık iki saat sürüyor. Bazı ilginç fikirler ortaya koymalarına –özellikle de Nanami ve Yua’nın rotaları, belki bakış açısı olarak da Ayase’nin rotası- rağmen maalesef bu rotaların hem hikayeleri sönük kalıyor hem de ön plana aldığı yan karakteri derinleştiremiyor. Bu rotalardaki bazı ilginç fikirleri Noah'da karakter rotası olarak sunmak yerine, ana hikayeye bazı noktalarda dahil etmeye çalışsaydı daha iyi olurdu düşüncesi içindeyim.
Özetlemek gerekirse, Chaos;Head, cinayetleri işleyen katili bulmaya çalıştığınız bir dedektiflik hikayesi değil. Bir kişinin etrafındaki her şeyden, herkesten ama özellikle kendinden, kendi varlığından şüphelenme hikayesi. Ancak Chaos;Head'in eksiklikleri de var. Takumi hariç diğer karakterleri, elinde ilginç fikirler olmasına rağmen başarılı işleyemiyor. Hikayenin belki bir-iki noktada gereksiz uzatıldığını, son bölüme kendi içinde çok daha tutarlı gittiğini ancak son bölümde hikayeyi artık bitirmek için işleri biraz daha hızlı ele aldığını söyleyebilirim. Ama bu eksikliklerine rağmen oldukça başarılı kısımları ve bazı cesur tercihlerden dolayı Chaos;Head beni etkilemeyi, aklımda bir yer kazanmayı başarmıştı ve bu yerini sağlamlaştırdı. Chaos;Head’den hoşlanıp hoşlanmamanız ise günün sonunda Takumi’ye bağlanıyor. Takumi’den ve onun problemlerden hoşlanmadığınız takdirde Chaos;Head’den hoşlanmanız çok zor. Ancak her şeye rağmen ben bu görsel romana bir göz atmanızı tavsiye ediyorum. Ve keşke bir anime adaptasyonu yapılsaydı demeden kendimi alıkoyamıyorum...
Dipnot: Chaos;Head’i sakın Commitee of Zero’nun patch’i olmaksızın okumayın. Bu patch, çeviriyi daha iyi hale getirmekle kalmayıp resmi çeviride çevrilmeyen CG’leri çeviriyor, PS3’e çıkarılırken oyundan çıkarılan sahneleri geri getiriyor. Kesinlikle kurun patch'i!
Dipnot 2: Son cümlemi okuyanlar MyAnimeList, AniList gibi sitelere bakıp Chaos;Head’in animesi varmış işte diyebilir. Anlatamadım sanırım, Chaos;Head'in animesi YOK! Gördüğünüz şeye inanmayın, O BİR DELÜZYON, GERÇEK DEĞİL. BUNLAR HEP ORGANİZASYONUN SUÇU, KANMAYIN BU DELÜZYONA!
Dipnot 3: Burada Chaos;Head Noah ile ilgili burada ufak bir serzenişte bulunmak istiyorum ki bunu Noah’dan önce PC’ye çıkmış ilk sürümü okumayanlar fark etmeyecektir bile. Chaos;Head’in gerçek ve kötü son olmak üzere iki sonu var ve bu sonlarının isimleri sıra ile “Blue Sky” ve “Crying Sky” idi. İlk çıkan PC sürümünde bu sonlarda sırası ile “Desire Blue Sky” ve “Cry” isimli parçalar çalıyordu. Hem şarkıların isimleri hem sözleri hem de enstrümanların uyumu olsun bu iki şarkı o sonlara cuk diye oturuyordu. Bu yüzden bu iki şarkılar Chaos;Head’in albümündeki en sevdiğim şarkılar. Noah’da bunu değiştirmişler. Farklı şarkılar çalıyor bu sonlarda. Kötü değiller ama şahsi düşüncem önceki şarkılar kadar uymadıkları yönünde, özellikle de “Crying Sky” sonunda çalan “Innocence” isimli parça. Görsel romanın menüsünde yer alan müzik çalardan bu parçaları dinleyebiliyorsunuz ama oyun boyunca hiçbir yerde çalmıyor bu iki parça. Bu durum aynı zamanda biraz şey gibi, mesela Evangelion’u tekrar izliyorsunuz, credits sahnesinde “Fly Me To The Moon” çalmasını beklerken farklı bir şarkı çalıyor. Ne yalan söyleyeyim, bir tık hayal kırıklığı oldu bu bende. Dinlemeden oyunu bitirmeniz mümkün olduğundan bu iki parçayı dinlemenizi şiddetle öneriyorum. Hatta gidin şimdi dinleyin!
While the atmosphere, mystery, and general sense of unease during the first few hours was enough to get me interested, Chaos Head never really capitalized on those elements in a meaningful way. The mystery never actually goes anywhere, the tension in the atmosphere soon gives way to some sort of shitty chuunibyou power fantasy, and none of the ideas or concepts at play ever get more than a surface level analysis (and most don't even end up mattering to the overall narrative).
Very little of what Chaos Head does past its first 3-4 hours really felt worth experiencing. The delusions are painfully underdeveloped as a mechanic and just feel like a way the game can do whatever it needs to move the story forward, the side characters may have one or two interesting aspects about them but rarely contribute in a meaningful way outside of the one chapter where they play a role, and the main character's schtick of being a paranoid shut-in is interesting at first but quickly runs out of steam.
But what brings this from mediocre to outright bad is just how badly Chaos Head manages to botch its pacing. The game has its two main routes (though one is essentially just an infodump for clearing up loose ends that never got explained elsewhere) as well as an additional route for each of its heroines. You need to get through all of these before you can unlock the true ending, effectively requiring 8 playthroughs. But the game makes doing this such a monumental pain because of how they are spread out.
The two main routes are simple enough. You just gotta get through the story and make specific choices each time. But what's especially annoying is the 6 character-specific routes since the point at which you 'enter' a route is near the very beginning of the game but everything is the same until quite late into the game, meaning (barring a small handful of extra scenes) you need to spend 20-30 minutes per route just skipping through text you have already read. And this is made even worse by the fact that the skip function is very finnicky, stalling the game whenever it reaches a choice, often not skipping certain voice lines for unclear reasons thus slowing down the speed at which you can get through the game, and refusing to skip certain scenes entirely because one line changed even though 99% of the scene is exactly what you've seen before.
Put that together and you're looking at around 15% of your total playtime being nothing but skipping scenes and a very large chunk of the rest of the story being very poorly paced for other reasons. Get through all of that and you can finally get to the true ending... which literally turns out to be one extra scene that adds no meaningful details about anything that happened in the story. I genuinely feel like 15 hours of my time was wasted in the hopes that something towards the end might reignite the interesting stuff the game was doing at first. Some sort of twist or extra detail that might compensate for the game's other shortcomings. But that was not to be.
So yeah... I wouldn't bother. The few areas that Chaos Head did well never really mattered while its flaws grow ever worse as the story goes on. I really can't think of a good reason why I might recommend this to somebody because even somebody who is interested in the premise and has low standards for everything else would still probably walk away disappointed.
Very little of what Chaos Head does past its first 3-4 hours really felt worth experiencing. The delusions are painfully underdeveloped as a mechanic and just feel like a way the game can do whatever it needs to move the story forward, the side characters may have one or two interesting aspects about them but rarely contribute in a meaningful way outside of the one chapter where they play a role, and the main character's schtick of being a paranoid shut-in is interesting at first but quickly runs out of steam.
But what brings this from mediocre to outright bad is just how badly Chaos Head manages to botch its pacing. The game has its two main routes (though one is essentially just an infodump for clearing up loose ends that never got explained elsewhere) as well as an additional route for each of its heroines. You need to get through all of these before you can unlock the true ending, effectively requiring 8 playthroughs. But the game makes doing this such a monumental pain because of how they are spread out.
The two main routes are simple enough. You just gotta get through the story and make specific choices each time. But what's especially annoying is the 6 character-specific routes since the point at which you 'enter' a route is near the very beginning of the game but everything is the same until quite late into the game, meaning (barring a small handful of extra scenes) you need to spend 20-30 minutes per route just skipping through text you have already read. And this is made even worse by the fact that the skip function is very finnicky, stalling the game whenever it reaches a choice, often not skipping certain voice lines for unclear reasons thus slowing down the speed at which you can get through the game, and refusing to skip certain scenes entirely because one line changed even though 99% of the scene is exactly what you've seen before.
Put that together and you're looking at around 15% of your total playtime being nothing but skipping scenes and a very large chunk of the rest of the story being very poorly paced for other reasons. Get through all of that and you can finally get to the true ending... which literally turns out to be one extra scene that adds no meaningful details about anything that happened in the story. I genuinely feel like 15 hours of my time was wasted in the hopes that something towards the end might reignite the interesting stuff the game was doing at first. Some sort of twist or extra detail that might compensate for the game's other shortcomings. But that was not to be.
So yeah... I wouldn't bother. The few areas that Chaos Head did well never really mattered while its flaws grow ever worse as the story goes on. I really can't think of a good reason why I might recommend this to somebody because even somebody who is interested in the premise and has low standards for everything else would still probably walk away disappointed.
seemingly pivots its unhealthy painting of CHUUNIBYOU-ISMS and such as actually totally alright and not worth examining at all. shut up and wield your magic sword; there are pretty women out there who LOVE YOU for no reason!!!
it's all fun and games about getting into the headspace of a real anxiety ridden, delusional NEET boy and maybe identifying we should better ourselves..... at least until the thing decides to just LOSE its fucking mind and totally forgoes that potentially relatable human feeling shit for an unironic power fantasy about ACTUALLY saving the world from evil mind-control corporations.
seriously tho??? even when the story already SHOWED US just how stupid it sounds to be so paranoid and self important thinking????? It WASN'T ironic??????? what a fumble...
i think every so-so vn I've ever read has been bolstered up a few points now that I have this real nothing burger of an experience to compare to. you are NOT valid in your delusions, kids. grow up and learn how to talk to people. please!
it's all fun and games about getting into the headspace of a real anxiety ridden, delusional NEET boy and maybe identifying we should better ourselves..... at least until the thing decides to just LOSE its fucking mind and totally forgoes that potentially relatable human feeling shit for an unironic power fantasy about ACTUALLY saving the world from evil mind-control corporations.
seriously tho??? even when the story already SHOWED US just how stupid it sounds to be so paranoid and self important thinking????? It WASN'T ironic??????? what a fumble...
i think every so-so vn I've ever read has been bolstered up a few points now that I have this real nothing burger of an experience to compare to. you are NOT valid in your delusions, kids. grow up and learn how to talk to people. please!
This game I can't really recommend. One of the worst protags in history. The story is good but I didn't connect with the characters and I mainly just wanted to complete it because it has ties to Steins;Gate.
I played the original version a couple years back and I enjoyed it despite some pretty big faults in my eyes, so I was curious how this enhanced version would hold up since I had played a large chunk of the content already. Ultimately my stance was pretty solidified without much change, this game has some really awesome plot writing (it would be spoilers to get into it too much) but is hampered by a pretty bland supporting cast and a truly obnoxious main character that takes way too long to become even partially tolerable. The Noah additions to the game are a highlight though, it makes the side characters a bit more fleshed out and interesting for the most part which is appreciated. Ultimately the super dark murder mystery and crazy sci fi elements make this a good story overall but the character shortcomings keep it firmly in last place in the franchise for me (DaSH didn’t happen).
Whose eyes are those eyes?
Whose eyes are those eyes?
Chaos;Head é bem pior que sua sequel, Chaos;Child. Entretanto, não deixa de ser uma história bem interessante de se acompanhar, seu principal defeito é de longe alguns maneirismos da série (que te fazem ter noção de alguns dos Plot Twists MUITO antes) e as garotas serem, no geral, bem desinteressantes. No entanto, Takumi, o protagonista, é provavelmente um dos personagens mais bem escritos desse arquétipo de "fracassado perturbado" que tanto é representado em obras japonesas, ele é desgostável? Sim, mas não dá pra dizer que é por ele ser forçado ou caricato. No geral, é bom, mas ainda bem que li depois do Chaos;Child, pois se fosse puramente por este aqui, nunca teria me empolgado de experimentar a sequel, que eu amo pra caralho.
they were feeling extra spicy on the nanami route
I really enjoyed delusional and paranoid part of this game, it's really unsettling and you along with the protagonist really don't know what is coming next. It's true psychological terror. When it gets to more action scenes later it gets more cheesy. I also wish true end was more in depth.
I'm about to go out and get some McDonald's, today is such a joyous day :)
There's something very steady about this game which makes it fine but the more I sit away from it...after doing all the endings...the more I feel like it was a game that went through the motions with some interesting concepts but just felt rather emotionally flat. Which isn't great when you are playing a visual novel since you don't really have other things you are doing to engage you. In a sense I'm torn between rating this higher and lower and ultimately settled in the middle because
Things I liked
-Presentation in terms of visuals, animation and sound effects. they definitely spent budget here. voice acting also excellent.
-Chapter pacing. No chapter felt overly long.
-Not "redeeming" a character just because they are supposed to be on the "good guys" side for the most part.
Things I disliked
-Without saying too much, half the cast, even in their own routes, don't feel really developed. I only ended up caring about one of the 6 girls. 2 were developed okay but I didn't care for them. 3 did have their stories but it also felt like they were there for the count.
-The true ending. I did not like it. It doesn't help that I didn't like the girls' routes that much, except for one.
-Just in general. Like I didn't hate the creepiness of the otaku main character but it also really didn't feel like it had a point emotionally.
Funnily enough I liked the "worst" of the endings the best. Maybe because that's just how I saw the protagonist.
Things I liked
-Presentation in terms of visuals, animation and sound effects. they definitely spent budget here. voice acting also excellent.
-Chapter pacing. No chapter felt overly long.
-Not "redeeming" a character just because they are supposed to be on the "good guys" side for the most part.
Things I disliked
-Without saying too much, half the cast, even in their own routes, don't feel really developed. I only ended up caring about one of the 6 girls. 2 were developed okay but I didn't care for them. 3 did have their stories but it also felt like they were there for the count.
-The true ending. I did not like it. It doesn't help that I didn't like the girls' routes that much, except for one.
-Just in general. Like I didn't hate the creepiness of the otaku main character but it also really didn't feel like it had a point emotionally.
Funnily enough I liked the "worst" of the endings the best. Maybe because that's just how I saw the protagonist.
Absolute peak, Takumi is just like me, characters route are kinda meh and you can't really grow affection for said characters
Committee of Zero patch
my creepy laugh kind of annoyed me, so i kicked the plastic bottle at my feet.
unironically the only character that was enjoyable to have on screen was misumi
the only good writing was the narration of takumi in the horror sense of being seen with the whole whos eyes thing. takumis depiction of anxiety was pretty okay, the nanami ringtone scene in his room with the hand was definitely really, really well executed, so much that i'll give this game an extra star (2 in total, wow!)
many of the elements of the games story cater to a 12 year olds fantasy.. or fat people who live in their moms basement and unironically use terms like waifu
terrible main character. the attempt of redeeming him after 15 hours of torture is pathetic. plot is almost interesting but.. cheesy with all the swords and stuff. so unnecessary. terrible pacing throughout the chapters. weak ass plot twists too
just play steins gate instead. this is not worth playing if you are interested in intricate fiction, for the time investment of a visual novel, it sucks.
though i finished one ending, i don't think i even want to play the other endings. also put me off playing chaos child.
the only good writing was the narration of takumi in the horror sense of being seen with the whole whos eyes thing. takumis depiction of anxiety was pretty okay, the nanami ringtone scene in his room with the hand was definitely really, really well executed, so much that i'll give this game an extra star (2 in total, wow!)
many of the elements of the games story cater to a 12 year olds fantasy.. or fat people who live in their moms basement and unironically use terms like waifu
terrible main character. the attempt of redeeming him after 15 hours of torture is pathetic. plot is almost interesting but.. cheesy with all the swords and stuff. so unnecessary. terrible pacing throughout the chapters. weak ass plot twists too
just play steins gate instead. this is not worth playing if you are interested in intricate fiction, for the time investment of a visual novel, it sucks.
though i finished one ending, i don't think i even want to play the other endings. also put me off playing chaos child.
The very definition of pathetic. It is a constant vicious cycle exercise of self-hatred screaming "I'm sorry for what I am" while regurgitating on the otaku culture that it is so ashamed to belong to. Obviously, neither aspect is remotely well done (though I must admit that the beginning may deceive to think that the game has anything to do, which ends up being revealed to be the worst smelling kamikaze dumpster of fire) and there are some outlines of what the game wants to really do without shame (not to confuse with competently realized, the sci-fi leaning segments hint on what I hope the developers set out to do in further games that ends up being anecdotal in here, the most common storytelling segments regarding more conventional tones like suspense and horror can only be complemented with mediocre when most inspired). This is a game so disgraced that despite its obvious yearn to show the most degenerate and repulsive imagery as part of its critique/fascination self-conscious ironic contradiction it may be one of the few games published by Nitroplus, one of the biggest names on the VN industry that hasn’t yet heard of the word “delicacy”, and come out without even one hentai scene resorting to ridiculous and even more disgusting placeholders instead.
At times, I feel sorrow towards the people who made this, just as they want you to feel some shame for their otaku beyond salvation misogynist walking dirtbag of a protagonist. At the end, both unapologetically embrace the mess of their own heads with so little thought that I just stop caring.
At times, I feel sorrow towards the people who made this, just as they want you to feel some shame for their otaku beyond salvation misogynist walking dirtbag of a protagonist. At the end, both unapologetically embrace the mess of their own heads with so little thought that I just stop caring.
This is definitely one of the most convoluted and longest visual novels I’ve ever played, but I mostly enjoyed it. I remember when I finished the original version that my main complaint was the lack of interactivity, there was hardly anything to do but read (yes, yes, I know that this is to be expected from this genre, but still, you know what I mean, there are VNs out there with much more stuff to do in them). Not surprisingly, this is still the case here, however, we get many more endings, and reaching all of them requires a bit more work and thinking, which was a nice surprise for me, something I found a welcome addition – not to mention the graphical enhancements and all the new songs.
As for the story, the main part of every VN, well… it’s not light reading material, that’s for sure. As I already mentioned, it’s quite lengthy and crazy complex, full of many scientific and technical terms – I have to admit, I still don’t understand it completely. Nevertheless, the characters are interesting (except for the extremely irritating protagonist, I know I was supposed to sympathize with him, but I simply couldn’t…), the soundtrack is solid, there’s a little bit of humour, mystery, romance, thriller, horror… and quite a lot of gore and physical/mental torture, so keep that in mind. Recommended only for mature audiences!
I really enjoyed Steins;Gate, and I’m interested in the whole Science Adventure series in general, so I don’t regret buying this one, either – especially after all that chaos (pun not intended…) surrounding the Steam release. The publisher deserves every support for standing their ground, if you ask me. Anyway, give this one a try, even if you played the original version, you’ll find more than enough new content in it.
As for the story, the main part of every VN, well… it’s not light reading material, that’s for sure. As I already mentioned, it’s quite lengthy and crazy complex, full of many scientific and technical terms – I have to admit, I still don’t understand it completely. Nevertheless, the characters are interesting (except for the extremely irritating protagonist, I know I was supposed to sympathize with him, but I simply couldn’t…), the soundtrack is solid, there’s a little bit of humour, mystery, romance, thriller, horror… and quite a lot of gore and physical/mental torture, so keep that in mind. Recommended only for mature audiences!
I really enjoyed Steins;Gate, and I’m interested in the whole Science Adventure series in general, so I don’t regret buying this one, either – especially after all that chaos (pun not intended…) surrounding the Steam release. The publisher deserves every support for standing their ground, if you ask me. Anyway, give this one a try, even if you played the original version, you’ll find more than enough new content in it.
Whose eyes are those eyes?
Almost got filtered by the insufferable otaku talk
Nishijou Takumi is literally me.
I played the original many years back as a teenager, it was cool, quite scary for a kid. Nowadays as a full fledged NEET, the game just hits different, relating to the paranoid Nishijou Takumi is not cool by all means, but his messed up head and personality make the whole experience so much better. Mastering the game was awesome as well ESPECIALLY for the True Ending of the Game, it gave me the chills "Sakihata Rimi Inoru". Long story short, the game is a very close experience to putting your feet in the ocean of insanity and paranoia.
those last three endings really made this worth it.
This is the first SciAdv VN I've read and the only one so far. The storytelling is gripping; you do find yourself pulled into the mystery. Of course, your conclusions and expectations are unlikely to be met, but the climax of C;H is satisfying nevertheless.
This review contains spoilers
ChäoS;HEĀd NoAH, Science Adventure Series #1, is a complete version of Chaos;Head PC (which I read years before this, meaning that the common route of NoAH was like a reread for me).
It is a very ambitious work, and a bit risky in some aspects. It's ambitious due to how many various concepts it juggles and the different directions the routes go into. It's risky due to Takumi not being a surface-level likable protagonist, character or person.
It goes into varIous sci-fi concepts such as various scientific and philosophical ideas of reality being what you you perceive it to be, gigalomania, interdimensional concepts, and more. Thematically, though, all of it connects back to the main theme of "you love yourself NOW", which, while not being the most original (I'm sure anime-related media consumers can think of several stories that go over this), is executed very well and provides many, many different examples and way this can be applied.
Takumi is beyond awkward. He is socially inept with other people, barely getting a word in, while in his thoughts or when he's alone in his construction container of a room, he mocks others. He jumps to conclusions, and is insanely paranoid. It even turns out that he's not an ordinary human being either. Driven into despair and at a loss for what to do, it's this kind of protagonist, the opposite of the gallant and likable heroic figure that you might often see, that is perfectly suitable for the messages this story tries to communicate.
The vibe in this is great. The feel of the city is palpable, and Takumi's paranoia and the reader's becomes one.
The NoAH routes are a great addition for the most part, barring Yua's and Nanami's routes. For the former, it's very unambitious unlike other content in the VN, and Nanami's just felt very mediocre. The other three are amazing, though the issue that I have with SciAdv as a whole starts to seep through the cracks in Sena's route. It's still good, though. In addition, I didn't really like how you had to repeat ending A/AA's finale for the true ending, but it still hit hard.
So what are some issues I have? Well, it is quite often boring, and sometimes it goes over the top with Takumi being disgusting, especially in negative delusions. Kozupii's route also went over the line in one aspect. And the aforementioned Yua and Nanami routes aren't impressive.
Overall though, very cool.
It is a very ambitious work, and a bit risky in some aspects. It's ambitious due to how many various concepts it juggles and the different directions the routes go into. It's risky due to Takumi not being a surface-level likable protagonist, character or person.
It goes into varIous sci-fi concepts such as various scientific and philosophical ideas of reality being what you you perceive it to be, gigalomania, interdimensional concepts, and more. Thematically, though, all of it connects back to the main theme of "you love yourself NOW", which, while not being the most original (I'm sure anime-related media consumers can think of several stories that go over this), is executed very well and provides many, many different examples and way this can be applied.
Takumi is beyond awkward. He is socially inept with other people, barely getting a word in, while in his thoughts or when he's alone in his construction container of a room, he mocks others. He jumps to conclusions, and is insanely paranoid. It even turns out that he's not an ordinary human being either. Driven into despair and at a loss for what to do, it's this kind of protagonist, the opposite of the gallant and likable heroic figure that you might often see, that is perfectly suitable for the messages this story tries to communicate.
The vibe in this is great. The feel of the city is palpable, and Takumi's paranoia and the reader's becomes one.
The NoAH routes are a great addition for the most part, barring Yua's and Nanami's routes. For the former, it's very unambitious unlike other content in the VN, and Nanami's just felt very mediocre. The other three are amazing, though the issue that I have with SciAdv as a whole starts to seep through the cracks in Sena's route. It's still good, though. In addition, I didn't really like how you had to repeat ending A/AA's finale for the true ending, but it still hit hard.
So what are some issues I have? Well, it is quite often boring, and sometimes it goes over the top with Takumi being disgusting, especially in negative delusions. Kozupii's route also went over the line in one aspect. And the aforementioned Yua and Nanami routes aren't impressive.
Overall though, very cool.
Very mediocre sci-fi concept and execution. The protagonist and its daily life (which constitutes half of the game) are extremely boring. The sci-fi elements are lazy and the general plot didn't stick to me. I was hoping the game would get better once all the plotwists were revealed, but it wasn't the case. Go play Steins;Gate instead.
So I beat the normal endings back when the CoZ patch came out but I just went back and finished all the bonus routes and got the true end so I feel better equipped to do a real review.
This game is an absolute mess, a weird and wild patchwork of edgelord horror tropes, evangelion-level psychobabble, bishoujo stereotypes, and straight up magical girl anime nonsense. It's excessive, and it's kind of embarrassing, like peeking into someone's journal of half finished fanfics. And yeah, I love it to pieces.
What I love about the VN space is that I just can't think of any other genre that could get away with something like this. It is, straight up, a psychological horror game, but it's also a game where a bunch of anime girls are inexplicably drawn to just some fuckin' dude and wield psychic swords borne of their own traumas. For all intents and purposes, this shouldn't work.
But it really, really does, and I think that speaks to level of craft on display here. This game has an impeccable sense of mood and atmosphere, masterfully wielding sound design, tricks of prose, and sudden edits to make the fairly rudimentary silicon graphics presentation utterly envelop the reader. When the game had me, it really fuckin' had me, in a way that few other horror VNs manage as well.
I also think that focusing the story on Takumi allows the story to both comment on its own excesses while giving us the insight to empathize with a genuinely awful dude who, if we're being honest, we at one point had more in common with than we'd like to admit. The fact that most of the early delusions come from a wastoid otaku has the neat effect of making the later story developments actually feel grounded by comparison, and the delusion concept itself allows the story to play with fire without (usually) burning itself.
And the way the game has empathy, but not sympathy, for Takumi is genuinely compelling. He's an awful, selfish, shallow guy, who is also deeply traumatized and dealing with a severe and debilitating anxiety disorder, and the game allows both to exist simultaneously without one overwhelming the other. People are complicated, and you really never know what they're going through, for good and for ill.
That's not to say this game always succeeds. This is the first of the SciADV games and it gives the impression that the writers were afraid they'd never get to do another, because it throws everything at the wall. And, especially with 6 routes added by Noah, not all of it sticks. Sena's route is dull and of interest only for the lore-heads; Nanami's is a complete waste of time; and there are several chapters that, upon revisiting, have that Kojima monologue feeling of "hey, wanna hear something cool I read on wikipedia?"
But that all said, I'm glad I came back and fully finished the game—the extra character development really does add some depth and edge to the game's bishoujo critiques, and Rimi's route is genuinely some of the best written material in the game. The impression I've gotten from the community is that this is thought of as the worst of the series—if so, i'm stoked to see what's next.
This game is an absolute mess, a weird and wild patchwork of edgelord horror tropes, evangelion-level psychobabble, bishoujo stereotypes, and straight up magical girl anime nonsense. It's excessive, and it's kind of embarrassing, like peeking into someone's journal of half finished fanfics. And yeah, I love it to pieces.
What I love about the VN space is that I just can't think of any other genre that could get away with something like this. It is, straight up, a psychological horror game, but it's also a game where a bunch of anime girls are inexplicably drawn to just some fuckin' dude and wield psychic swords borne of their own traumas. For all intents and purposes, this shouldn't work.
But it really, really does, and I think that speaks to level of craft on display here. This game has an impeccable sense of mood and atmosphere, masterfully wielding sound design, tricks of prose, and sudden edits to make the fairly rudimentary silicon graphics presentation utterly envelop the reader. When the game had me, it really fuckin' had me, in a way that few other horror VNs manage as well.
I also think that focusing the story on Takumi allows the story to both comment on its own excesses while giving us the insight to empathize with a genuinely awful dude who, if we're being honest, we at one point had more in common with than we'd like to admit. The fact that most of the early delusions come from a wastoid otaku has the neat effect of making the later story developments actually feel grounded by comparison, and the delusion concept itself allows the story to play with fire without (usually) burning itself.
And the way the game has empathy, but not sympathy, for Takumi is genuinely compelling. He's an awful, selfish, shallow guy, who is also deeply traumatized and dealing with a severe and debilitating anxiety disorder, and the game allows both to exist simultaneously without one overwhelming the other. People are complicated, and you really never know what they're going through, for good and for ill.
That's not to say this game always succeeds. This is the first of the SciADV games and it gives the impression that the writers were afraid they'd never get to do another, because it throws everything at the wall. And, especially with 6 routes added by Noah, not all of it sticks. Sena's route is dull and of interest only for the lore-heads; Nanami's is a complete waste of time; and there are several chapters that, upon revisiting, have that Kojima monologue feeling of "hey, wanna hear something cool I read on wikipedia?"
But that all said, I'm glad I came back and fully finished the game—the extra character development really does add some depth and edge to the game's bishoujo critiques, and Rimi's route is genuinely some of the best written material in the game. The impression I've gotten from the community is that this is thought of as the worst of the series—if so, i'm stoked to see what's next.