Sem algjör FromSoft snáði frá svona 2018 var ég yfir mig spenntur þegar að "open word Dark Souls" var að koma út. Fyrsta skipti sem ég hef keypt leik daginn sem hann kom út (ekki að nefna það að hann kom út á afmælinu mínu, ertekka djóka!!!).
Vikurnar að spila hann á hverjum degi og spjalla við vini mína um hann var ótrúlegt. Heimurinn, exploration og hversu miklu úr öllum hinum leikjunum sem þeir náðu að blanda í þennan er algjör snilld.
Því miður hef ég einn galla sem hindraði mig frá því að elska leikinn til fulls og það var erfiðleikarjafnvægið. Afþví leikurinn er svo opinn þá er ekki alltaf skýrt hvað er "best" að gera næst. Ókosturinn við það er að með flesta bossa sem ég lenti í eftir fyrstu 20-30 tímanna voru þeir annaðhvort of erfiðir eða of léttir. Í seinni helming leiksins endaði það á því að ég neyddi mig í að nota summons og items til að koma mér áfram sem mér finnst bara alls ekki jafn gaman.
Margir bossar hefðu verið uppáhaldið mitt hefðu árásirnar þeirra ekki tekið allan health barinn minn. Eins og Dunkey sagði, "having super aggressive enemies with crazy combos and unpredictable attacks is the fun kind of difficulty, but making those moves hit for your entire health bar is fucking lame and cheap". Hefði ekki getað orðað það betur.
Margir mundu segja við þessu að ef maður lendir í einhverju erfiðu þá hvetur það þig til að fara að skoða aðra staði og já! Það er rétt. En oft þegar ég gerði það þá fór ég í heilt ævintýri en svo kom ég aftur og þá var ég overleveled og bossinn dó í einni tilraun:(
Fyrir utan þetta, sem varpaði skugga á mikið af leiknum fyrir mig þá er þetta æðisleg upplifun.
Ég held að þetta sé instant classic sem verður munað eftir árum saman. Ákveðnir hlutir sem gerast létu mig hugsa um hvernig það var þegar að Dark Souls kom út 2011 og fólk fór í gegnum Blighttown og sá Anor Londo í fyrsta skipti. Ég get ímindað mér að margt sem ég upplifaði hér var slík tilfinning.
Hlakka til að spila hann aftur og prófa mismunandi builds, það er svo margt sem hægt er að gera.
Magnað stuff...

One of the most emotional journeys a video game has taken me on. It's been weeks and I still think about this game every day. Probably some of the most well-rounded and realistic characters that I've ever seen in any medium.

Plenty of well-articulated criticism has been made towards this game since its release. The missions are repetitive, the gameplay too linear, it's too long, etc. But none of this affected me and if it did, only in minor ways.
I love the balance it strikes between the cinematic story that you're playing through and "Realistic Cowboy Simulator 2018". I thought the gameplay and missions were always engaging enough and although parts felt repetitive, the story always carried it for me. Every time I thought something was starting to drag or take too long some crazy shit happened and all that build-up was worth it.

Every evening I wanted to boot it up and play for a few hours to see what Arthur Morgan and the gang were up to this time. Mostly doing story missions but occasionally taking a breather by hunting and doing side quests. I have memories of camping with my beloved horse under a starry sky. Like a great book, it feels like you were really there.

By the end, I was moved and overwhelmed.
Unfathomably immersive with such an engaging story and fantastic music.
What a journey. Can't wait to play this again when I'm like 60 years old.