Mayhem Brawler şu zamanların öne çıkan biri türü olmayan Beat'em up tarzının çok güzel bir temsilcisi. Küçükken hepimiz oynamışızdır tarayıcılarda bu oyun türünü. O yüzden oynayanı çok güzel bir nostaljiye sokuyor. Mayhem Brawler diğer Beat'em up'ların yaptığı şeyleri yapıp üstüne oldukça güzel şeyler ekliyor. Mesela oyunda bölüm bölüm ilerliyorsunuz ve bu bölümler arasında siz seçim yapıyorsunuz. Dİğer bölüm kaybolmuş oluyor. Böylelikle tekrar oynanabilirliği arttırıyor. Üstüne oyunda 5 farklı oynanabilir karakter , 12 boss , 30 farklı düşman tipi olması oyunun tekrar tekrar oynasan bile sıkılmamana neden oluyor. Bunlar dışında mekanikler oldukça basit. Mortal Combat gibi , ya da başka dövüş oyunlarındaki gibi belirli sıralarda 3-4 butona basayım özel hareket yapayım felan yok. Oldukça basit. Ama basit olması kötü olduğu anlamına da gelmiyor. Aynı zamanda oldukça güzel. Sanat tarzı da çok hoş hem oyunun sanat tarzında hem de hikaye anlatım tarzında. Hikaye anlatımı sanki bir comic okuyormuşcasına ilerlerken oyun tarzı da aynı şekilde 90'lardan bir comic sahnesi oynuyormuş gibi. Oldukça güzel. Tek sorunu tek oynayış süresinin 2 saat civarı olması. Oldukça kısa. Bu bir sorun mu , daha uzun olsa daha iyi mi olurdu tam emin değilim ama belirtmek istedim. Sonuçta 2 saat olsa da 5 farklı oynanabilir karakter var , isteyen gitsin baştan başlasın.

Sonuç olarak oyun gerçekten güzel. Türk oyunu diye övmüyorum , cidden türünün güzel bir örneği.
🥈🅖🅤🅜🅤🅢🥈

Ghostrunner'ı isminden dolayı aldım. Daha çok cyberpunk temalı bir evrende geçen yarı open-world bir aksiyon oyunu sandım ama alakası yok. Bu oyunun tarzını bölüm bölüm ilerlediğin ve her bölümde hiç hasar almadan geçmen gereken bir platform oyunu olarak tanıtabiliriz. Yani superhot-hotline miami ama platformlusu. Oyun kendisine çok güzel bir dünya kurmuş. Çok güzel bir cyberpunk evreni. Karakterimiz burada böyle kendine verilen görevleri yapan ninja gibi bir şey. Bunlara işte cyberpunk diyorlar. Tabi bunlar insan değil. Robot tarzı bir şeyler. Hikayemizde de bizi yaratan reise karşı çıkarken reis bizi tokat manyağı ediyor ve bozuluyoruz. Sonrasında biri bizi tamir ediyor ve gene reise karşı çıkmaya gidiyoruz tarzı bir hikayeye sahip. Sıradan olsa da kötü değil. Oyunda bizim tek dostumuz var o da kılıcımız. Ama kılıcımız yanında zamanla açılan 4 skill'e daha sahibiz ve oyunda genel mekaniğimiz olan dash ve dash yaparken gelen zaman yavaşlamasıyla önümüze çıkan farklı düşman tiplerini yene yene ilerlemeye çalışıyoruz. Genel yapı bu. 5-6 tane düşman tipi var ama oyun kısa olduğundan oldukça yeterli. Platformlar'da çeşitli olmuş sadece şuraya atla buraya atla değil. Bizi sıkmadan oldukça tatlı bir şekilde yedirmişler.
Kısa çerezlik güzel bir deneyimdi. İyi ki oynadım beni baya memnun etti. Platform ve tek hak tarzlı oyunları seven varsa oynasın. Öneriyorum

There's a lot to unpack when it comes to this game. From a gameplay perspective, having a "Slay The Spire-Like" where you manage an entire JRPG party is cool. Every run is fun because of how broken you can make each character depending on the upgrades and cards you combo. Quickly exploring the stages and building your super team is the most fun I have with this game. There are so many characters, each with their own play style, which is fun for the theory crafter in me to mess around with.

But this story is fucking weird. It's just not for me. Where I can see the appeal, my visual novel days are over and sitting through these awkward friendship bonding conversations in between levels just feels out of place to me. The more intriguing concepts introduced after each death/run were far more entertaining than the majority of dialogue I read.

There are other issues such as the lackluster UI design or the Flash game looking overworld sprites that bother me, but I kinda forget about them once I'm actually playing the game. Yet I don't feel compelled to do a daily run or dive further than needed to be other than a one-off run now. I kinda got everything I would get out of this game