Dla mnie duże, pozytywne zaskoczenie. Spodziewałem się typowego "Ubigame" z kropkami na mapie i masą powtarzalnych aktywności (nieszczęsne obozy, jak w Asasynach). Dostałem coś znacznie lepszego - strzelankę i survival z całkiem przyjemną fabułą i plejadą interesujących postaci oraz widowiskowymi scenami rodem z kina akcji.

Być może dlatego, że jest to starsza odsłona z mniejszą mapą nie było to wcale rażące. Zrobiłem większość obozów na pierwszej połowie mapy i zaledwie może trzy na drugiej. W praktyce odblokowywałem obozy, które dawały zadania do ścieżki łowcy (tutaj posiłkowałem się poradnikiem), albo tam gdzie na mapie brakowało punktów szybkiej podróży.

Polowanie również miało być grindowe, a okazało się bardzo interesujące. Jest mocno połączone z rozwojem postaci (tutaj - ekwipunku) i chociażby dlatego warto to robić. Poza tym crafting w tej grze jest bardzo dobrze zrealizowany.

Bardzo przyjemnie odblokowywało się wieże radiowe. Na każdą wchodzi się troszkę inaczej, każda stanowi małą zagadkę logiczną do pokonania.

Mięskiem gry są misje, wszystkie właściwie są ciekawe, a niektóre były dla mnie NIESAMOWITE (np. wszystkie dla Bucka, nie spodziewałem się Tomb Raidera w FPP!). Filmowa akcja, wybuchy niczym u Michaela Baya, a to wszystko połączone ze świetnym podkładem muzycznym. Jako że strzelanie w FC3 jest super, to wszystko sprawia mega radochę.

Warto również zagrać w misje dostępne w DLC Zaginione Wyprawy oraz Małpie Figle, podobały mi się zwłaszcza te pierwsze, w których mamy okazję "zwiedzić" japońskie bunkry z czasów II WŚ.

Plusy:
+ fajne strzelanie, zwłaszcza z karabinu snajperskiego - to ostatnie daje wspaniałe uczucie kiedy kula dosięga celu odległego o kilkaset metrów, albo nawet tych bliższych z soczystym mlaśnięciem :)

+ kilka pobocznych misji o bardziej rozbudowanej fabule

+ dbałość o pewien realizm, kilka razy mi się wydawało, że w tej grze są bzdury (np. helikoptery z minigunami walczące z kartelami, kamizelki kuloodporne powstrzymujące strzał ze snajperki), a potem po bardzo krótkim researchu w necie okazywało się, że to wszystko ma odzwierciedlenie w rzeczywistości

+ niezły model jazdy

Minusy:
- typowe "Ubigame", pierdyliard kropek na mapie, masa powtarzalnych czynności, misje z generatora (np. te dla rebeliantów), zbieranie śmieci (medale)

- parcie na grind, bo za nim są zablokowane umiejętności postaci

- gra jest zdecydowanie za długa, widać, że chodzi o ilość, a nie jakość

- większość misji na jedno kopyto, fabularnie pomijalne, zwłaszcza, że w co-opie i tak większość tego umyka

- bugi, masa bugów: glitchujące się misje, modele postaci biegające po wirniku helikoptera, wpadanie pod mapę, itp.; niektóre bardzo zabawne :D

- Boliwia taka nijaka, wszystko wygląda podobnie, nie ma spektakularnych widoków poza kilkoma wyjątkami

- RNG dające w kość podczas misji, niekończące się spawnowanie oddziałów Unidadu, cywilne samochody rozjeżdżające naszych agentów specjalnej troski, a AI nie potrafi omijać korków na drodze

W tej chwili jest to najlepsza gra w jaką grałem w tym roku

Plusy:
+ świetne, zróżnicowane misje okraszone interesującymi, nieraz humorystycznymi dialogami oraz cutscenkami
+ fajne mechaniki związane z hakowaniem, uzyskiwaniem dostępu do zamkniętych miejsc
+ każdy NPC posiada jakiś opis, można przeczytać SMSy niektórych postaci czy podsłuchać ich rozmowy
+ przyjemne jeżdżenie pojazdami
+ świetna muzyka, chce się słuchać poza grą; spodobał mi się pomysł z radiem w grze, które się odpala ze smartfona niczym Spotify, a Marcus zakłada słuchawki
+ bardzo ładne widoczki, mimo niskiej rozdzielczości
+ fajne i różnorodne wdzianka dla naszej postaci, jest tego masa i można ubrać Marcusa w różnym stylu, począwszy od street kid, przez członka gangu motocyklowego, typowego hipstera do maklera giełdowego
+ Driver SF bardzo spoko - przez większość gry omijałem tę aktywność, bo założyłem, że to Ubisoftowe śmieci, tymczasem zlecenia są bardzo zróżnicowane, mają inne cele (chociaż oczywiście wszystko polega na wożeniu ludzi samochodem), mają swoich NPCów z własnymi dialogami, itd.; można się piąć na drabinie kierowców Driver SF otrzymując oceny za przejazdy, bardzo mi się spodobała ta poboczna aktywność, może stanowić miły przerywnik od wykonywania misji
+ ScoutX, można w grze zwiedzić San Francisco i odkryć interesujące miejscówki oraz sobie poczytać o nich krótkie opisy; obok Drivera również polecam tę aktywność poboczną
+ gra ma własną tożsamość, nazywanie jej klonem GTA czy AC jest krzywdzące; głównym elementem gameplayu jest hakowanie, które wymaga pomyślunku, a czasem pokonania zagadki logicznej w mini-grze, ta mechanika nie występuje w innych grach; akcenty są rozłożone zupełnie inaczej niż w tamtych produkcjach
+ zbieranie punktów badań i pieniędzy to kolejna interesująca aktywność poboczna, wpływająca bezpośrednio na rozwój naszej postaci, jednocześnie dająca dużo frajdy sama w sobie, ponieważ te znajdźki są przeważnie zablokowane przez jakieś zabezpieczenia, które należy najpierw shakować, a żeby to zrobić, trzeba się do nich dostać, np. Skoczkiem, czyli trochę wysilić mózgownicę
+ polubiłem zarówno głównego bohatera jak i jego towarzyszy z DedSec
+ bliskie jest mi przesłanie gry (surveillance capitalism)

Minusy:
- mocny dysonans ludonarracyjny, ponieważ Marcus morduje przeciwników bez skrupułów, a gra czasem wręcz zmusza do takiego zachowania

Ten minus był powodem tego, że grę zacząłem w styczniu, a ukończyłem dopiero we wrześniu. Próbowałem zrobić pewną misję po cichu i nikogo nie zabijając, co mi się wielokrotnie nie udawało, w końcu zrobiłem ją na pałę i poczułem taki niesmak, że odłożyłem grę na wirtualną półkę na pół roku. Dopiero kiedy zmieniłem podejście i nie starałem się ZA WSZELKĄ CENĘ być pacyfistą gra zaczęła mi się naprawdę podobać. Fajne jest to, że można zmieniać podejście do rozgrywki w locie, raz strzelając do ochroniarzy Umeni-Zulu z karabinu, a raz przekradając się za plecami wszystkich wrogów (najlepiej Skoczkiem!) i hakując urządzenia elektroniczne aby uzyskać dostęp do pożądanego zasobu. Jeżeli uda się wam przeskoczyć jakoś nad tym jedynym minusem, to czeka was wspaniała zabawa na kilkadziesiąt godzin. Za ten minus jednak lekko obniżam ocenę gry.

Po pierwsze - nie należy się zniechęcać tutorialem, który jest kiepski i nie oddaje zupełnie tego jak wspaniałe etapy czekają nas dalej. Pierwszy raz w tę grę próbowałem grać na PS3 emulującym PS2 i odbiłem się właśnie od tutoriala. Drugi raz zagrałem w wersję Xboksową (z pierwszego Xboksa) we wstecznej na Series X i tutaj również prawie się odbiłem od gry przez tutorial, ale po krótkiej rozmowie z kolegami, którzy wielbią ten tytuł i RÓWNIEŻ się kiedyś odbili od tutoriala (sic!) postanowiłem dać grze szansę i pociągnąć ją trochę dalej. Cieszę się niezmiernie, że tak zrobiłem, ponieważ zagrałem w jedną z najciekawszych produkcji w ogóle i najlepszą grę (stan na wrzesień 2021) w tym roku. :)

Ludzie mówią, że to platformer, ale oprócz paru etapów powiedziałbym, że więcej tu action adventure i lekkiej przygodówki (wykorzystanie przedmiotów i rozmawianie z NPC). Osobiście nie przepadam za platformówkami.

Plusy:
+ sam pomysł na Psychonautów i lore gry
+ fabuła (to jest poziom filmu animowanego)
+ unikatowe i zakręcone postaci poboczne
+ udźwiękowienie - zarówno voice acting jak i muzyka, która idealnie pasuje do akcji na ekranie
+ projekty poziomów i sam pomysł na nie - tworzył to geniusz, majstersztyk
+ cutscenki (kij, że lowres w 4:3)

Minusy:
- drewniane sterowanie, trochę nieresponsywne (przynajmniej w wersji 30fps na konsolach), utrudnia niektóre sekwencje
- Mięsny Cyrk, fuck this shit! :D
- poważny bug w postaci nieotrzymywania PSI Cards za oddawanie Mental Cobwebs, zostałem okradziony z nagrody za swoje starania i miałem o kilka poziomów niższą rangę na końcu gry niż mógłbym mieć, co przekłada się na rozwój umiejętności postaci

Za sterowanie i dość poważnego buga muszę obniżyć lekko ocenę, liczę na to, że druga część gry kontynuuje genialne pomysły na gameplay, projekty lokacji i postaci przy jednoczesnym poprawieniu sterowania. Nie omijajcie Psychonautów!

Z reguły nie wystawiam oceny grom, których nie ukończyłem, ale pozwolę sobie zrobić wyjątek, ponieważ dotarłem aż do ostatniego rozdziału (The Fated Hour).

To było moje drugie podejście do Chrono Trigger, pierwsze na emulatorze SNESa jakieś dwadzieścia lat temu albo trochę więcej. Przez dwadzieścia lat żyłem w przekonaniu, że nie ukończyłem wtedy tej gry, ponieważ generalnie nie kończyłem gier. Wydawało mi się, że się mi podobała. Teraz nie jestem już tego pewien... Grałem grubo ponad 20 godzin i tak się męczę, że odpuszczam. Zmuszam się właściwie wyłącznie z powodu tzw. sunk cost fallacy.

Plusy:
+ niezły system walki, głównie ze względu na jego dynamikę, super animacje i to, że wszystko odbywa się na tej samej mapie, po której się poruszamy
+ ładna grafika jak na tamte czasy, świetnie animowane postaci (to robi ogromne wrażenie w grze 2D w pixel arcie), podoba mi się kreska Toriyamy
+ muzyka spoko, ale mało różnorodna i niektóre często powtarzające się utwory (np akompaniament przy walce) stają się męczące

Minusy:
- niemy protagonista, z którym właściwie nie rozmawiają nawet członkowie drużyny
- muzyka spoko, ale mało różnorodna i niektóre często powtarzające się utwory (np akompaniament przy walce) stają się męczące
- byle jakie postaci, z których każdą można opisać jednym zdaniem; eklektyczna mieszanka bez ładu i składu, Ayla i Robo w jednej drużynie to dziwny pomysł
- jaskiniowcy mówiący łamaną angielszczyzną -- wolałbym już, żeby mówili normalnie.
- Fabuła, w której rzeczy po prostu się dzieją. Zawsze wiadomo gdzie iść, ale nie wiadomo po co. To pytanie wisi w powietrzu i z reguły w tej grze nie umiem na nie odpowiedzieć. Pomysł na podróże w czasie jest bardzo interesujący, jego wykonanie mi nie leży.

Dla mnie najważniejsze w grach RPG są opowiadane historie i postaci, mniej ważna jest mechanika. W przypadku Chrono Tigger słabe są oba te pierwsze elementy, drugi wręcz fatalny. Gra przestała mi się podobać odkąd pierwszy raz trafiłem do roku 2300 i generalnie im dalej, tym mniej mnie to interesowało, ale zmuszałem się do dalszego grania, bo gra miała być krótka. Nie wiem skąd wziąłem tę informację, ale byłem przekonany, że jest to gra na kilkanaście godzin, tymczasem potrzebne jest jeszcze z dziesięć godzin więcej i na tym etapie jest mi szkoda poświęcać jej jeszcze więcej czasu. Cóż, nie trafiła do mnie ta produkcja, nie jest to pierwszy taki przypadek gdy nie podoba mi się gra, która jest uznawana za arcydzieło.

Od razu przyznam, że byłem na wstępie uprzedzony do tej gry ze względu na recenzje i oceny jakie zebrała. Bodajże kojarzę tylko jedną pozytywną recenzję (z serwisu TechRaptor) i która poniekąd skłoniła mnie do zakupu i dania szansy Twin Mirror.

Powiedziałbym, że jest to średniaczek. Początek (a raczej spora część) gry był rzeczywiście taki nijaki. Słowem -- nudny. W drugiej połowie gry zmienia się na chwilę miejsce akcji i w tamtym momencie podobało mi się wszystko. Ciekawsza zagadka, ciekawsze postaci, ciekawsze zadanie postawione przed głównym bohaterem. Gra nawet wizualnie wyglądała lepiej.

Właściwie wszystkie zagadki z Mind Palace, w których należy odkryć poszlaki i poukładać ciąg wydarzeń są interesujące. Podoba mi się, że można na bieżąco oglądać przebieg wydarzeń widząc jak się zmienia sytuacja w "miejscu zbrodni" (że się tak wyrażę) kiedy podmieniamy jedną lub więcej zmiennych (np. czy kierowca samochodu był trzeźwy, pijany czy nieprzytomny). Bardzo fajnie to działa. Szkoda, że jest tego tak mało i szybko się kończy.

Dla mnie jest to najsłabsza gra przygodowa w dorobku DONTNOD, z LiS nie może stawać w szranki (chyba nic nie może), a jeżeli już miałbym zrobić takie porównanie, to do moim zdaniem najsłabszego w serii Before the Storm. Nadal jednak wybrałbym BtS ze względu na Chloe i Rachel oraz nawiązania do pierwszej gry z serii Life is Strange.

W Twin Mirror zagrać można, najlepiej kupić na przecenie.

Niezły pomysł, podobało mi się jak gra na bieżąco reagowała na nasze poczynania. Jest to w gruncie rzeczy trochę nieliniowa przygodówka point & click (nawet w sterowaniu), a ja akurat lubię przygodówki. Jednakże nie dziwię się, że tyle osób się od niej odbiło, bo na trailerach tego nie widać.

Plusy:
+ pomysł
+ voice acting

Minusy:
- troszkę drewniane sterowanie i animacje (ale indyk...)
- powtarzanie niektórych sekwencji bywa lekko męczące

Bardzo ładna grafika — to wychodzi na pierwszy plan tuż po odpaleniu gry. Wręcz nie spodziewałem się takiej oprawy graficznej na Switchu.

Ta gra jest jak interaktywny serial anime, walka jest miodna przez większość czasu aż pod koniec nie wkrada się spora powtarzalność — te same sekwencje, ci sami przeciwnicy, mocny recykling.

Główna fabuła jest ok, nic odkrywczego i zaskakującego, ale na potrzeby gry akcji daje radę. Zadania poboczne natomiast to dramat. Gra popełnia największy grzech, czyli jest NUDNA. O ile walka jest super, to liniowe śledztwa i małe fedeksy dla NPCów powodowały, że nie chciało mi się grać. Ostatecznie wymiękłem i stwierdziłem, że gra jest po prostu zbyt długa, a ja się męczę z aktywnościami, na które nie mam ochoty. Grałem przez ponad 20 godzin i przeszedłem większość gry (jakieś 3/4), dlatego pozwalam sobie wystawić ocenę.

Wrażenia z dema. Początkowo się prawie odbiłem po kwadransie, ale zacisnąłem zęby i mi się zaczęło naprawdę podobać. System walki jest interesujący, chociaż nie udało mi się ani razu świadomie skorzystać z tzw. ability combos. Nie było tego w tutorialu, opis w UI jest lakoniczny.

Gra jest BRZYDKA. Ale tak naprawdę brzydka. W trybie 60fps wszystko jest rozmazane, a w trybie 30fps klatki mocno szarpią.

Ostatecznie gra męczy. Walka, walka, walka. Eksploracja nie jest ciekawa, ponieważ lokacje są nijakie. Brakuje fabuły, bohaterowie się prawie nie odzywają, a to co mówią jest zapychaczem bez znaczenia. Bez fabuły na poziomie Final Fantasy nie będzie mi się chciało w to grać.

Podstawka mi się nie podobała, jestem znanym hejterem oryginalnego Spider-Crapa z PS4. ;) Moim głównym zarzutem do tamtej gry była masa śmieciowych aktywności pobocznych (pamiętam oczyszczanie smogu) oraz bardzo kiepski (subiektywnie) antagonista. Walka też mi średnio szła (jestem fanem Batmana). Całość mnie wymęczyła, chociaż ukończyłem, ale odzwierciedla to moja ocena tamtej gry.

Miałem problemy z pierwszym egzemplarzem PS5, a teraz udało mi się kupić drugi i wziąłem na tapet Moralesa nie dlatego, że miałem ochotę w niego grać, tylko dlatego, że był dobrym tytułem testowym, żeby przekonać się czy z nową konsolą jest wszystko w porządku. Nastawiłem się więc na powtórkę z „rozrywki”.

Pomyliłem się. Okazało się, że Miles Morales istotnie jest Spider-Manem, ale jest też grą mniejszą, bardziej skupioną. Gra oddaje w ręce gracza nowe moce, które bardzo przydają się w walce i czynią ją ciekawszą. Aktywności poboczne są oczywiście w dużej mierze powtarzalne, ale jest ich niewiele i generalnie robiło się je przyjemnie. Podobnie jak w Days Gone, jeżeli robienie „obozów” jest ograniczone, to mnie nie męczy.

Misje poboczne (niebieskie) były interesujące, czasem humorystyczne (kot Spider-Man) i dobrze wpasowują się w komiksową tematykę. Podczas większości czynności, czy to latanie po mieście, czy tłuczenie zbirów postaci (nie tylko Miles) prowadzą ironiczną wymianę zdań — bardzo przypomina mi to komiksy, które czytałem jako nastolatek. Nawet misja z łapaniem gołębi dla Howarda mi się tym razem podobała.

Tym razem mamy do czynienia z interesującym przeciwnikiem z realnymi motywami działania i skomplikowaną relacją z głównym bohaterem gry. Podobnie interesująca jest plejada bohaterów pobocznych — rodziny i przyjaciół Milesa.

Nowy Jork w okresie świątecznym wygląda super, grafika w tej grze urywa d…, największe wrażenie na mnie zrobił RT (odbicia nawet w karoserii samochodów czy mikrofalówce). Cutscenki były świetnie wyreżyserowane, sceny akcji i superbohaterskich pościgów po mieście były NIESAMOWITE.

Dlaczego nie maksymalna ocena? Głównie ze względu na aktywności poboczne, które tak jak napisałem są ok, ale jednak mogłoby ich nie być. Żeby mi się to w pełni podobało, to np. musiałoby być tylko dwie bazy Undergroundu, każda o innym układzie, innym celu i z inną fabułą. Czyli de facto najlepiej jakby był to wątek główny. Cóż, po prostu nie lubię repetycji.

Polecam i osobiście czekam na Spider-Man 2.

Świetny remake starej gry, w którą w dniu premiery grałem niewiele, więc nie jestem w stanie ocenić zmian w konstrukcji rozgrywki. Gra się broni sama, niezależnie od tego czy jest remakiem czy nie.

Fabuła bzdurna, na poziomie horroru klasy B, ale w tym wydaniu spełnia swoją rolę. Bardzo ładna grafika, przyjemne strzelanie i wybór modowalnej broni. Limitowane miejsce w ekwipunku wymusza planowanie przemieszczenia się po lokacjach do kolejnego celu i wprowadza troszeczkę niepokoju — wziąć więcej lekarstw, amunicji, broni czy przedmiotów użytkowych?

Na plus również zagadki. Kuriozalne w ramach świata przedstawionego, ale jednocześnie bardzo przyjemne i przemyślane, nie ma co ukrywać, że w grze pojawiają się po to, żeby były. To growy element, dla mnie bardzo smaczny kąsek.

Podobał mi się powrót do klasycznych i powolnych zombie w roli przeciwników. Oczywiście to nie jedyni przeciwnicy, ale stanowią większość i są podstawowym rodzajem. Same projekty przeciwników super — warto sobie po ukończeniu gry obejrzeć z bliska animowane modele w bonusach.

Grę ukończyłem przechodząc ją jeden raz Claire i chętnie za jakiś czas wrócę do kampanii Leona.

Plusy:
+ przepiękna ręcznie rysowana grafika, gra wygląda jak wysokobudżetowy film animowany
+ ładna muzyka
+ dobrze napisane i odegrane dialogi

Minusy:
- brak gry w grze, jest to w zasadzie Visual Novel, a gra jest długa
- bardzo kiepskie QTE mające tylko jeden schemat, zupełnie niepotrzebne i nic nie wnoszące do rozgrywki — domyślam się, że miało przeciwdziałać ogólnemu wrażeniu braku gameplayu, ale w praktyce nie pomaga

Ogólnie solidna i interesująca pozycja, ale gry tutaj niewiele. Można potraktować jako lekko interaktywny serial.